Ήμουν πάντα απασχολημένος με τη δουλειά, δεν ενδιαφερόμουν ιδιαίτερα για τις ζωές των άλλων, και δεν είχα καν χρόνο να βγω με τους φίλους μου, γι’ αυτό και τους είχα όλο και λιγότερους. Κατά ειρωνεία της τύχης, εκείνος επέλεξε εμένα. Για δύο χρόνια με φλέρταρε, με φλέρταρε με κάθε τρόπο, και τελικά με πήρε.
Αρχίσαμε να βγαίνουμε και παντρευτήκαμε ένα χρόνο αργότερα.Από την πρώτη κιόλας ημέρα του έγγαμου βίου μας, υποψιάστηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν συμπεριφερόταν όπως περίμενα να συμπεριφέρεται, τουλάχιστον στην αρχή μετά το γάμο.
Ο σύζυγός μου περνούσε μέρες με τους φίλους του, και όταν επέστρεφε στο σπίτι, συμπεριφερόταν σαν να ήμουν η υπηρέτριά του. Τα ρούχα του συζύγου μου, τα βρώμικα ρούχα, τα ποτήρια και τα πιάτα ήταν διάσπαρτα παντού στο σπίτι, τα οποία δεν πήγαινε στην κουζίνα επειδή ήταν πολύ τεμπέλης. Η συμπεριφορά του δεν άλλαξε ποτέ.
Τσακωνόμασταν συνεχώς εξαιτίας της προχειρότητάς του. Ζήσαμε έτσι για 16 ολόκληρα και οδυνηρά χρόνια. Μια μέρα έβαλε ένα άδειο ποτήρι στο κομοδίνο στο διάδρομο. Καθάριζα και φοβόμουν μήπως χτυπήσω το ποτήρι, αλλά δεν ήθελα να το καθαρίσω για τον άντρα μου.
Του ζήτησα ήρεμα να πάει το ποτήρι στην κουζίνα, γιατί θα μπορούσε να πέσει κατά τη διάρκεια του καθαρισμού. Ο σύζυγός μου, φυσικά, είπε ότι θα το κάνει αργότερα – ήταν πολύ απασχολημένος με το να κοιτάζει την τηλεόραση. Μισή ώρα αργότερα, ρώτησα ξανά. Μου φώναξε, λέγοντάς μου ότι τον εμπόδιζα να παρακολουθήσει τον πιο σημαντικό αγώνα της σεζόν.
Συνέχισα να καθαρίζω, αλλά άφησα το κύπελλο πίσω. Λίγα λεπτά αργότερα, χτύπησα το κομοδίνο με την ηλεκτρική σκούπα. Το φλιτζάνι έπεσε και έσπασε σε μικρά κομμάτια. Αντί να ζητήσει συγγνώμη, ο σύζυγός μου φώναξε ξανά και μάλιστα κούνησε τα χέρια του, λέγοντας ότι δεν τον αφήνω να βλέπει με την ησυχία του ποδόσφαιρο, και στη συνέχεια τον κατηγόρησε ότι είναι συνέχεια με τους φίλους του.
Επί 16 χρόνια τα υπέμεινα όλα αυτά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνη η μέρα, εκείνη η κούπα, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για μένα. Τα μάζεψα και πήγα στους γονείς μου εκείνη την ημέρα και στη συνέχεια κατέθεσα αίτηση διαζυγίου. Τώρα ζω μόνη μου. Αλλά η μοναξιά μου μου δίνει περισσότερη χαρά απ’ ό,τι μου έδινε η συμβίωση με τον σύζυγό μου. Γι’ αυτό, όσο ειρωνικό κι αν ακούγεται, είμαι ευγνώμων στο ποτηράκι που έσπασε την πιο κατάλληλη στιγμή.
