Έχοντας ζήσει μόνος για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν μπορούσα να πω αν αυτό ήταν καλό ή κακό – ήταν απλά ο τρόπος που ήταν η ζωή. Πήρα διαζύγιο όταν ήμουν 28 ετών και έμεινα μόνη με τον τρίχρονο γιο μου. Από τότε, δεν υπήρξαν άλλοι άνδρες στη ζωή μου.
Αποφάσισα να επικεντρωθώ στην ανατροφή του παιδιού μου και δούλεψα σκληρά για να το φροντίσω. Η μητέρα μου με βοήθησε πολύ οδηγώντας και παίρνοντας τον γιο μου από το σχολείο, ενώ εγώ δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Ο πρώην σύζυγός μου, ο πατέρας του παιδιού μου, δεν ανέφερε ποτέ τον γιο μας ούτε έστειλε χρήματα, παρόλο που ζούσε στο εξωτερικό.Μερικές φορές έστειλε μερικά βρεφικά πράγματα για τον γιο μας μέσω των γονιών του, αλλά ήταν πολύ σπάνιο. Ο γιος μου μεγάλωσε, πήγε στο πανεπιστήμιο και αποφάσισε να σπουδάσει στο εξωτερικό, όπου και παρέμεινε.
Τώρα εργάζομαι και κερδίζω καλά χρήματα, έχω ένα διαμέρισμα και ένα αυτοκίνητο – είμαι μια από εκείνες τις ανεξάρτητες γυναίκες που μπορούν να εξασφαλίσουν τον εαυτό τους. Μια Κυριακή, όταν μαγείρευα ζυμαρικά, ο πρώην σύζυγός μου εμφανίστηκε ξαφνικά στην πόρτα μου. Στην αρχή δεν τον αναγνώρισα.
Είπε ότι με βρήκε επειδή είχε κάτι σημαντικό να μου μιλήσει. Τον κάλεσα στην κουζίνα. Ο Γιούρι, ο πρώην σύζυγός μου, με κάλεσε στο πάρτι των 60ών γενεθλίων του και ήθελε να δει τον γιο του. Του εξήγησα ότι ο γιος μας βρισκόταν στο εξωτερικό και δεν θα επέστρεφε σύντομα.
Τότε ο Γιούρι συνέχισε να μου λέει για τη ζωή του: είχε περάσει πολλά και τελικά συνειδητοποίησε ότι ήμουν η μοναδική γι’ αυτόν, ο έρωτας της ζωής του. Δεν παντρεύτηκε ποτέ ξανά και δεν είχε άλλα παιδιά, εκτός από τον γιο μας. Ο Γιούρι είπε ότι σχεδίαζε να μείνει στην πατρίδα του και ήθελε πραγματικά να κάνει μια νέα αρχή μαζί μου.
Τον τάισα μερικά ζυμαρικά, αλλά γρήγορα του ξεκαθάρισα ότι αυτό ήταν το περισσότερο που μπορούσα να του προσφέρω. Πέρασα τα νεότερα χρόνια της ζωής μου μόνη μου, και τώρα, στα γεράματά μου, σίγουρα δεν χρειάζομαι κανέναν.
