Η γυναίκα μου επρόκειτο να φύγει από το νοσοκομείο πριν από μια ώρα, αλλά εξακολουθούσε να λείπει.
Σήμερα είναι η πολυαναμενόμενη ημέρα του εξιτηρίου, όταν επιτέλους θα μπορέσω να πάρω την Έλενα και το παιδί μας στο σπίτι. Ήμουν πολύ χαρούμενος, το παιδί ήταν πολύ ευπρόσδεκτο και πολυαναμενόμενο για εμάς. Προσπαθούσαμε να κάνουμε παιδιά για σχεδόν ένα χρόνο, αλλά αποτύχαμε, και τότε συνέβη ένα θαύμα.
Η Έλενα γέννησε ένα υγιές και όμορφο κοριτσάκι. Άρχισα να πληκτρολογώ τον αριθμό της γυναίκας μου, αλλά δεν απαντούσε. Έτσι σηκώθηκα και πήγα στον θάλαμο. Καθώς πλησίαζα στον θάλαμο, άκουσα δυνατούς θορύβους. Αναγνώρισα αμέσως τη φωνή της γυναίκας μου και επιτάχυνα το βήμα μου. Εκεί, η Έλενα τσακωνόταν ήδη με τη νοσοκόμα της: “Καταλαβαίνετε ότι δεν είμαι ηλίθια;!” φώναξε η γυναίκα μου, “νομίζετε ότι δεν μπορώ να αναγνωρίσω το παιδί μου; Σίγουρα δεν είναι το παιδί μου, κάνατε λάθος.
Καλέστε τον γιατρό! Όταν με είδε η Ωλένα, μου εξήγησε ότι το παιδί μας είχε γεννηθεί χωρίς μαλλιά και με διαφορετικό πρόσωπο, και τώρα το πήραν και έφεραν ένα άλλο παιδί.
Δεν καταλάβαινα πώς μπορούσε να συμβεί μια τέτοια σύγχυση. Σύντομα ήρθε ο επικεφαλής γιατρός για να ξεγεννήσει το μωρό, και αφού εξέτασε το παιδί, αποδείχθηκε ότι ήταν αγόρι. Λίγο αργότερα, η σύζυγός μου ζήτησε συγγνώμη, η αδελφή μου είχε μπερδέψει το αγόρι που έπρεπε να μεταφερθεί στο ορφανοτροφείο με την κόρη μας. Σύντομα, το παιδί επέστρεψε σε εμάς.
Η σύζυγός μου και εγώ αρχίσαμε ακούσια να σκεφτόμαστε το αγόρι που είχε εγκαταλείψει η μητέρα του. Αφού συζητήσαμε καλά την κατάσταση, αποφασίσαμε ότι θα παίρναμε το μωρό μαζί μας. Αποδείχθηκε ότι η σύζυγός μου γέννησε ένα παιδί, αλλά επιστρέψαμε στο σπίτι με δύο.
