Αφού ο γιατρός ανακοίνωσε την τρομερή διάγνωση, ο σύζυγός μου με εγκατέλειψε αμέσως. Αλλά το χειρότερο είναι ότι ακόμη και οι γονείς μου απομακρύνθηκαν από μένα.

Ζούσα μια συνηθισμένη ζωή: δουλειά, σύζυγος, παιδί, φίλοι, η συνηθισμένη ρουτίνα. Αν μου ζητούσαν να αξιολογήσω τη ζωή μου και να την κοιτάξω απ’ έξω, θα απαντούσα με τόλμη ότι ήμουν ικανοποιημένη με τα πάντα και απόλυτα ευτυχισμένη.

Δεν ήθελα να αλλάξω τίποτα. Αλλά ένα πρόσφατο γεγονός έφερε κυριολεκτικά τα πάνω κάτω στη ζωή μου και με έκανε να βλέπω τους ανθρώπους χωρίς μάσκες. Είναι αλήθεια αυτό που λένε: αναγνωρίζεις έναν φίλο όταν τον βλέπεις.

Μπορώ να σας πω από τη δική μου εμπειρία ότι αναγνωρίζετε τους γονείς σας, τον σύζυγό σας και τους φίλους σας στην ανάγκη. Σε μια εξέταση ρουτίνας, ο γιατρός μου με διέγνωσε με μια τρομερή ασθένεια. Είχα απλώς έναν πονοκέφαλο, οπότε πήγα για ένα τσεκ-απ.

Νόμιζα ότι θα μου συνταγογραφούσαν μερικά χάπια και όλα θα έφευγαν, αλλά εδώ είμαστε! Ο σύζυγός μου ήταν μαζί μου όταν ανακοινώθηκε η διάγνωση, χλώμιασε πολύ.

Επί τρεις ημέρες, μου έλεγε ότι θα είναι πάντα εκεί για μένα, αλλά πάντα διαρκούσε τρεις ημέρες, και μετά μάζεψε τα πράγματά του και είπε: “Κάτια, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό, η μητέρα μου λέει ότι είμαι ακόμα νέα και θα χτίσω τη δική μου ζωή, προς το παρόν… Είναι εντάξει να απατάω τον άντρα μου, αλλά οι γονείς μου μου γύρισαν την πλάτη!

Τη στιγμή που τους χρειαζόμουν περισσότερο, σταμάτησαν να απαντούν στο τηλέφωνο και έφυγαν για διακοπές.

Στη μαμά και τον μπαμπά μου αρέσει να ταξιδεύουν και αποφάσισαν να μην επιβαρυνθούν με μια άρρωστη κόρη, αν και όταν ήμουν καλά, επικοινωνούσαν ενεργά μαζί μου. – “Κάτια, γίνε καλύτερα, να προσέχεις τον εαυτό σου, α, ήρθε ο Κόλια, έχουμε διαδικασίες για το νερό σήμερα, βιάζομαι, γεια σου, γλυκιά μου!” έλεγε η μητέρα μου.

Έμεινα με έναν πεντάχρονο γιο στην αγκαλιά μου. Δεν ήξερα πώς να ζήσω και, κυρίως, γιατί. Πήγα στο επόμενο τσεκ-απ και ένιωθα πεσμένη. Αφού κοίταξα τα χαρτιά, ο γιατρός μου είπε: -Σας διέγνωσαν εδώ με διάρροια;

-Αυτό είναι λάθος! Είσαι στο χαντάκι! Τα πόδια μου λύγισαν και παραλίγο να πέσω. Ήταν απλά ένας τρόπος να ανοίξω τα μάτια μου; Τι πρέπει να κάνω τώρα;” Ο σύζυγός μου, αφού έμαθε ότι η διάγνωση ήταν λάθος, άρχισε να ζητάει να ξαναγυρίσει, και οι γονείς μου άρχισαν να μου τηλεφωνούν πιο συχνά.

Related Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *