Όταν ήρθαμε να επισκεφτούμε την κόρη μας, ανακαλύψαμε ότι ήταν έγκυος! Αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή της ιστορίας

Ο σύζυγός μου και εγώ γεννηθήκαμε και ζούμε σε αγροτικές περιοχές. Στη μοναδική μας κόρη δεν άρεσε ποτέ η αγροτική ζωή και έφυγε για την πόλη μετά την αποφοίτησή της. Εκεί μπήκε σε μια κατασκευαστική σχολή, αλλά σπούδασε πολύ νωρίς. Οι καθηγητές την κορόιδευαν και μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς είχε πολλές ουρές. Μόνο η επιμονή του πατέρα μου κατάφερε να κατευνάσει τους φόβους μας και να την κάνει να τελειώσει τις σπουδές της.

Παρόλο που πίστευα ότι η κόρη μου γαμιόταν. Μετά την αποφοίτησή της, δεν επέστρεψε ποτέ στο σπίτι, αποφασίζοντας να μείνει για πάντα στην πόλη. Νοίκιασε μια γωνιά μαζί με άλλους νεοφερμένους και δεν έμεινε για πολύ στις δουλειές της. Είτε την απέλυσαν είτε έφυγε, αλλά μέσα σε ένα χρόνο άλλαξε τέσσερις δουλειές. Σε μία από αυτές γνώρισε έναν άντρα και άρχισαν να μένουν μαζί.

Ίσως ο αέρας να έβγαινε από το κεφάλι μου, παρόλο που δεν μου άρεσε ο τύπος. Μια φορά πήγαμε να επισκεφτούμε την κόρη μας, γιατί είχε πολύ καιρό να μας τηλεφωνήσει ή να έρθει να μας δει. Την κοιτάξαμε και είδαμε ότι ήταν αισιόδοξη και υγιής, αλλά δεν είχαμε ακούσει λέξη γι’ αυτό. Και το πιο σημαντικό, ο συγκάτοικός της πέταξε την πετσέτα και μετακόμισε όταν έμαθε ότι περιμένει παιδί.

Ο πατέρας μου κι εγώ δεν ξέραμε τι να κάνουμε πρώτα: αν έπρεπε να μαλώσουμε τον ηλίθιο πατέρα, ή να μαλώσουμε την κόρη μου, ή να αγοράσουμε ό,τι χρειαζόμασταν για τον μελλοντικό μας εγγονό. Ακόμη και όταν γέννησε, δεν ήθελε να μετακομίσει σε εμάς. Δεν είδε τον οικισμό και αυτό ήταν όλο. Φυσικά, βοηθούσαμε με χρήματα, τρόφιμα και επισκεπτόμασταν συχνά τον εγγονό μας.

Μερικές φορές συναντούσα ξένους άντρες στο διαμέρισμα και ανησυχούσα γι’ αυτούς, και, όπως αποδείχτηκε, για καλό λόγο. Μια μέρα η κόρη μου μου είπε ότι ήταν πάλι έγκυος, ήταν πολύ αργά για να κάνω κάτι, θα έπρεπε να γεννήσει. Δεν άντεξα άλλο και ξέσπασα σε κλάματα, θυμίζοντάς της ότι δεν είχε δουλειά, ζούσε με το παιδί για λογαριασμό μας και με το χαρτζιλίκι μας και τώρα θα είχε ένα ακόμη πρόβλημα στο κεφάλι της.

Εκείνη απλώς έκλαιγε και έλεγε ότι δεν ήξερε καν από ποιον ήταν το παιδί, γιατί είχε περισσότερους από έναν συζύγους. Τι να κάνουμε, είχαμε τον δεύτερο εγγονό μας. Έκρυψε επιμελώς την τρίτη εγκυμοσύνη της, ζητώντας μας να πάρουμε τα παιδιά για ένα μήνα, λέγοντας ότι έπρεπε να πάει στη δουλειά της. Ο μήνας απλωνόταν για αρκετούς γιους, εκείνη δεν τα έπαιρνε ποτέ, πάντα έβρισκε κάποια δικαιολογία.

Όταν πέρασαν έξι μήνες, δεν αντέχαμε άλλο, τα αγόρια ζητούσαν τη μαμά τους, κλαίγοντας, κλαίγοντας. Ήταν αδύνατο να το βλέπω, ήμουν διχασμένη. Πήρα τα παιδιά και πήγαμε να δούμε την κόρη μου. Τη συναντήσαμε στην είσοδο με ένα καροτσάκι στο οποίο κοιμόταν ο τρίτος μας εγγονός! Και πάλι ασυναίσθητα! Έκλαιγε, λέγοντας ότι ο σύζυγός της είχε υποσχεθεί να την παντρευτεί, αλλά την είχε εγκαταλείψει.

Τα νεύρα μου έσπασαν και πήρα την κόρη μου και τα εγγόνια μου και τα πήγα στο χωριό. Ζήσαμε μαζί για ένα χρόνο, δεν είχαμε αρκετά χρήματα, αλλά ήταν καλό να έχουμε κήπο και νοικοκυριό, είχαμε τα πάντα. Είδα ότι στην κόρη μου δεν άρεσε η ζωή στην ύπαιθρο, μερικές φορές ζητούσε να πάει στην πόλη για να δει τους φίλους της. Μετά άρχισε να μένει στην πόλη για αρκετές μέρες, μέχρι που μια μέρα έμεινε έξω.

Δεν ήθελε πάντα να απαντάει στο τηλέφωνο και δεν γνωρίζαμε τη νέα της διεύθυνση, οπότε και τα τρία αγόρια έμειναν μαζί μας. Και το σημαντικότερο, δεν έστελνε χρήματα για τους γιους της, και το πενιχρό εισόδημα του πατέρα μου και το δικό μου δεν ήταν αρκετό για τρία μικρά παιδιά. Πήραμε μια αγελάδα και ο σύζυγός μου πήγαινε στην αγορά κάθε πρωί για να πουλήσει γάλα και τυρί για να κερδίσει επιπλέον χρήματα.

Αλλά ξοδεύαμε τόσα πολλά για είδη υγιεινής, τρόφιμα, ρούχα για τα παιδιά, που έπρεπε να δουλεύουμε σαν τα ψάρια στον πάγο για να μην έχουν ανάγκη τα εγγόνια μας. Μια φορά έλαβα ένα τηλεφώνημα από την κοινωνική υπηρεσία, που έψαχνε την κόρη μου και τα παιδιά μου, επειδή ήταν στα βιβλία τους. Είπα ψέματα και είπα ότι ζούσαν όλοι μαζί μας, ότι όλα ήταν μια χαρά. Υποσχέθηκαν να έρθουν και να ελέγξουν τις συνθήκες ανατροφής των παιδιών.

Περιμένω την επίσκεψή τους με φόβο, γιατί όσο δύσκολο κι αν ήταν για μένα να στηρίξω τα παιδιά μου, δεν θα δώσω το ίδιο μου το αίμα στην κόρη μου. Πρόσφατα, μια γειτόνισσα πέρασε για να μου πει πώς έπαιρναν τη νύφη μου και το μωρό της από το νοσοκομείο. Ξαφνικά, αμήχανη, είπε: “Συναντήσαμε την κόρη σας στο πολικό σπίτι, γέννησε πρόσφατα ένα αγόρι, ήταν ξαπλωμένη στην ίδια πετσέτα με τη νύφη μου.”

Με χτύπησε στο κεφάλι ένα παπούτσι. Πώς μπόρεσε να γεννήσει ξανά και να μη μας πει κουβέντα; Τα χέρια μου τα παρατάνε, λυπάμαι για τα μικρά μου εγγόνια. Μπορώ ήδη να προβλέψω περαιτέρω εξελίξεις: η κόρη μου θα μας δώσει ένα τέταρτο παιδί για να το μεγαλώσουμε και μετά θα το σκάσει.

Και ίσως και να γεννήσει κι άλλα. Δεν έχει συνείδηση, ούτε μητρικό ένστικτο, νοιάζεται μόνο για το δικό της θέλημα. Και ο σύζυγός μου και εγώ είναι απίθανο να μπορέσουμε να συντηρήσουμε ένα τέταρτο εγγόνι. Φοβάμαι ότι έχω προβλήματα με την υγεία μου”, απέδειξε η κόρη μου με τα καμώματά της.

Μερικές φορές συναντούσα ξένους άντρες στο διαμέρισμα και ανησυχούσα γι’ αυτούς, και, όπως αποδείχτηκε, για καλό λόγο. Μια μέρα η κόρη μου μου είπε ότι ήταν πάλι έγκυος, ήταν πολύ αργά για να κάνω κάτι, θα έπρεπε να γεννήσει. Δεν άντεξα άλλο και ξέσπασα σε κλάματα, θυμίζοντάς της ότι δεν είχε δουλειά, ζούσε με το παιδί για λογαριασμό μας και με το χαρτζιλίκι μας και τώρα θα είχε ένα ακόμη πρόβλημα στο κεφάλι της.

Εκείνη απλώς έκλαιγε και έλεγε ότι δεν ήξερε καν από ποιον ήταν το παιδί, γιατί είχε περισσότερους από έναν συζύγους. Τι να κάνουμε, είχαμε τον δεύτερο εγγονό μας. Έκρυψε επιμελώς την τρίτη εγκυμοσύνη της, ζητώντας μας να πάρουμε τα παιδιά για ένα μήνα, λέγοντας ότι έπρεπε να πάει στη δουλειά της. Ο μήνας απλωνόταν για αρκετούς γιους, εκείνη δεν τα έπαιρνε ποτέ, πάντα έβρισκε κάποια δικαιολογία.

Όταν πέρασαν έξι μήνες, δεν αντέχαμε άλλο, τα αγόρια ζητούσαν τη μαμά τους, κλαίγοντας, κλαίγοντας. Ήταν αδύνατο να το βλέπω, ήμουν διχασμένη. Πήρα τα παιδιά και πήγαμε να δούμε την κόρη μου. Τη συναντήσαμε στην είσοδο με ένα καροτσάκι στο οποίο κοιμόταν ο τρίτος μας εγγονός! Και πάλι ασυναίσθητα! Έκλαιγε, λέγοντας ότι ο σύζυγός της είχε υποσχεθεί να την παντρευτεί, αλλά την είχε εγκαταλείψει.

Τα νεύρα μου έσπασαν και πήρα την κόρη μου και τα εγγόνια μου και τα πήγα στο χωριό. Ζήσαμε μαζί για ένα χρόνο, δεν είχαμε αρκετά χρήματα, αλλά ήταν καλό να έχουμε κήπο και νοικοκυριό, είχαμε τα πάντα. Είδα ότι στην κόρη μου δεν άρεσε η ζωή στην ύπαιθρο, μερικές φορές ζητούσε να πάει στην πόλη για να δει τους φίλους της. Μετά άρχισε να μένει στην πόλη για αρκετές μέρες, μέχρι που μια μέρα έμεινε έξω.

Δεν ήθελε πάντα να απαντάει στο τηλέφωνο και δεν γνωρίζαμε τη νέα της διεύθυνση, οπότε και τα τρία αγόρια έμειναν μαζί μας. Και το σημαντικότερο, δεν έστελνε χρήματα για τους γιους της, και το πενιχρό εισόδημα του πατέρα μου και το δικό μου δεν ήταν αρκετό για τρία μικρά παιδιά. Πήραμε μια αγελάδα και ο σύζυγός μου πήγαινε στην αγορά κάθε πρωί για να πουλήσει γάλα και τυρί για να κερδίσει επιπλέον χρήματα.

Αλλά ξοδεύαμε τόσα πολλά για είδη υγιεινής, τρόφιμα, ρούχα για τα παιδιά, που έπρεπε να δουλεύουμε σαν τα ψάρια στον πάγο για να μην έχουν ανάγκη τα εγγόνια μας. Μια φορά έλαβα ένα τηλεφώνημα από την κοινωνική υπηρεσία, που έψαχνε την κόρη μου και τα παιδιά μου, επειδή ήταν στα βιβλία τους. Είπα ψέματα και είπα ότι ζούσαν όλοι μαζί μας, ότι όλα ήταν μια χαρά. Υποσχέθηκαν να έρθουν και να ελέγξουν τις συνθήκες ανατροφής των παιδιών.

Περιμένω την επίσκεψή τους με φόβο, γιατί όσο δύσκολο κι αν ήταν για μένα να στηρίξω τα παιδιά μου, δεν θα δώσω το ίδιο μου το αίμα στην κόρη μου. Πρόσφατα, μια γειτόνισσα πέρασε για να μου πει πώς έπαιρναν τη νύφη μου και το μωρό της από το νοσοκομείο. Ξαφνικά, αμήχανη, είπε: “Συναντήσαμε την κόρη σας στο πολικό σπίτι, γέννησε πρόσφατα ένα αγόρι, ήταν ξαπλωμένη στην ίδια πετσέτα με τη νύφη μου.”

Με χτύπησε στο κεφάλι ένα παπούτσι. Πώς μπόρεσε να γεννήσει ξανά και να μη μας πει κουβέντα; Τα χέρια μου τα παρατάνε, λυπάμαι για τα μικρά μου εγγόνια. Μπορώ ήδη να προβλέψω περαιτέρω εξελίξεις: η κόρη μου θα μας δώσει ένα τέταρτο παιδί για να το μεγαλώσουμε και μετά θα το σκάσει.

Και ίσως και να γεννήσει κι άλλα. Δεν έχει συνείδηση, ούτε μητρικό ένστικτο, νοιάζεται μόνο για το δικό της θέλημα. Και ο σύζυγός μου και εγώ είναι απίθανο να μπορέσουμε να συντηρήσουμε ένα τέταρτο εγγόνι. Φοβάμαι ότι έχω προβλήματα με την υγεία μου”, απέδειξε η κόρη μου με τα καμώματά της.

Related Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *