Μερικές φορές όλοι έχουμε στιγμές που θέλουμε να μοιραστούμε. Αυτές οι στιγμές αφήνουν ένα σημάδι στη μνήμη μας για πολύ καιρό. Χθες, αποφάσισα να πάω στο μαγαζί επειδή δεν υπήρχαν ψώνια στο σπίτι. Πήρα ό,τι χρειαζόμουν και πήγα στο ταμείο. Μια γυναίκα με ένα κοριτσάκι στάθηκε μπροστά μου.
Έβγαζε φαγητό. Ήταν κυρίως αλκοόλ, σνακ και τσιγάρα. Ξαφνιάστηκα και κοίταξα αυτή τη γυναίκα. Ξέχασα μάλιστα ότι έπρεπε να βάλω και όλα τα τρόφιμα στην ταινία. Όλα όσα αγόρασε ήταν απαγορευμένα για τα παιδιά. Εκείνη την ώρα, το κορίτσι κοίταζε τις σοκολάτες και τα μάτια της έλαμπαν όταν είδε όλα αυτά τα γλυκά. Ζήτησε από τη μαμά της να της αγοράσει μια σοκολάτα.
Αλλά η γυναίκα της είπε με πολύ αγενή τόνο ότι δεν μπορούσε να φάει σοκολάτα γιατί θα παχύνει. Πρόσθεσε επίσης ότι δεν είχε άλλα χρήματα. Κοιτάξαμε την ταμία και εκείνη είπε: “Ο μισθός είναι χαμηλός. Δηλαδή αποδεικνύεται ότι ο μισθός είναι τόσο χαμηλός που δεν μπορείτε να αγοράσετε ούτε μια σοκολάτα για το παιδί σας;
Είχα θυμώσει με αυτό το άτομο, οπότε αγόρασα μια σοκολάτα και την έδωσα στην κοπέλα. Το κορίτσι δεν τόλμησε να πάρει τα γλυκά από τα χέρια μου. Η μητέρα της είπε εκείνη τη στιγμή ότι δεν πρέπει να κακομαθαίνουμε τα παιδιά. Θα μεγαλώσουν και θα γίνουν καλοί άνθρωποι. Αλλά έκανα αυτό που ήθελα να κάνω με όλη μου την καρδιά. Δεν μπορούσα να βλέπω τη γυναίκα να αγνοεί αυτό το μικρό θαύμα.
Το κορίτσι δεν πήρε ποτέ τη σοκολάτα. Ξαφνικά ένας άντρας που στεκόταν πίσω τους τους φώναξε πολύ θυμωμένα. Είχε κουραστεί να περιμένει και αυτοί καθυστερούσαν την ουρά. Η κοπέλα πήρε γρήγορα μια σοκολάτα και έφυγαν. Παρακολουθούσα αυτή τη γυναίκα και πονούσα. Δυστυχώς, στην εποχή μας, συχνά γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων καταστάσεων – και τις προσπερνάμε αδιάφορα.
