Δεν ξέρω πια σε ποιον να απευθυνθώ με αυτό το πρόβλημα. Το γεγονός είναι ότι εγώ και ο σύζυγός μου προσπαθούμε και δουλεύουμε όλη μας τη ζωή για να δώσουμε στα παιδιά μας ένα αξιοπρεπές μέλλον. Αυτό κάνουν όλοι, δεν είναι αυτό το θέμα, ο πόνος μου είναι διαφορετικός.
Ο σύζυγός μου και εγώ χτίσαμε ένα καλό διαμέρισμα τεσσάρων δωματίων. Ευτυχώς, ή δυστυχώς, είχαμε μόνο μια κόρη. Και γιατί “ευτυχώς”, είναι απλό: δεν μπορούσα να αντέξω δύο. Ο σύζυγός μου πέθανε πολύ νέος, οπότε έμεινα μόνη με την κόρη μου. Στην αρχή ήταν δύσκολο… μετά έγινε πιο δύσκολο όταν η Inna παντρεύτηκε τον Arkadii και άρχισαν να ζουν στο σπίτι μας.
Πρώτα απ’ όλα, τα παιδιά άρχισαν να κάνουν απογόνους… και αυτό συνεχιζόταν και συνεχιζόταν. Η κόρη μου ουσιαστικά δεν βγήκε ποτέ από την άδεια μητρότητας. Η Ίννα και η Αρκάσα μου χάρισαν μέχρι και έξι εγγόνια, και όταν η Ίννα ανακοίνωσε ότι ήταν έγκυος στο έβδομο, αποφάσισα να κάνω μια σοβαρή συζήτηση μαζί της.
Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα έπρεπε να εξηγήσω στην 34χρονη κόρη μου τι είναι η αντισύλληψη. Το χειρότερο είναι ότι είμαι η μόνη που πρέπει να προσέχω όλα τα εγγόνια. Η Inna και ο Arkadii βγαίνουν συχνά σε εστιατόρια και παμπ, συναντιούνται με φίλους ή απλά ξαπλώνουν στο σπίτι “κουρασμένοι” από τα πάρτι τους.
Πρόσφατα, ο αδελφός μου έσπασε το πόδι του. Δεν έχει οικογένεια ή άλλους συγγενείς, οπότε ήταν στο χέρι μου να πάω σε αυτόν. Όταν τελείωσε η αποστολή μου στο σπίτι του αδελφού μου, παραλίγο να κλάψω γιατί δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι.
Ένιωθα άνετα στο σπίτι του, όπου χρόνια αργότερα θυμήθηκα πόσο μου άρεσε να διαβάζω, να ακούω μουσική και να βλέπω τηλεοπτικές σειρές. Εν τω μεταξύ, η κόρη μου με έπαιρνε συνέχεια τηλέφωνο και με ρωτούσε πότε θα επέστρεφα. Δεν ξέρω τι να κάνω πια με την αποβάθρα, αλλά δεν μπορώ να ζήσω πια μαζί τους…
