Όμως μετά από ένα περιστατικό, δεν άντεξα πια. Η εξοχή μας είναι από παλιά. Όταν εγώ και ο άντρας μου βγήκαμε στη σύνταξη, αρχίσαμε να ασχολούμαστε ενεργά με αυτή. Τη φτιάξαμε, φυτέψαμε δέντρα και λουλούδια. Ο άντρας μου φτιάχνει κρασί. Συνήθως είμαστε εδώ εμείς οι δύο: από την άνοιξη μέχρι τον Οκτώβριο.
Με τους γείτονες δεν είχαμε ποτέ προβλήματα. Αν υπήρχαν μικροί καυγάδες, τους λύναμε με συζητήσεις. Δεν βάλαμε φράκτες, και τα όρια των οικοπέδων ήταν ασαφή. Χαρήκαμε που η γυναίκα που αγόρασε το εξοχικό σπίτι αριστερά από εμάς ήταν μεσήλικας και όχι κάποια νέα κοπέλα. Αν ήταν νέα, θα είχαν πάρτι και φασαρίες. Έτσι ήταν ήσυχα. Έναν μήνα δεν υπήρχε κανείς σε αυτό το σπίτι. Μετά τον Ιούλιο ήρθε η γυναίκα με το παιδί της. Ίσως την πήγε ο άντρας της. Έφυγε το επόμενο πρωί. Εμείς δεν είχαμε επικοινωνήσει μαζί τους για μία εβδομάδα, δεν είχαμε γνωριστεί. Μετά ήρθε ο άντρας της και ήθελε να μας γνωρίσει.
Μας είπε ότι αγόρασαν το εξοχικό και η γυναίκα του με το παιδί θα μείνουν εκεί μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Αυτός θα έρχεται και θα φεύγει γιατί έχει δουλειά. Μας δάνεισε φτυάρια και άλλα εργαλεία για να ασχοληθούν με το οικόπεδο. Τα δώσαμε ευχαρίστως. Το απόγευμα τα επέστρεψε και την Κυριακή έφυγε.
Τότε ξεκίνησαν όλα. Κάποιες φορές είδαμε ίχνη από τα παπούτσια του παιδιού κοντά στη γλάστρα με τις φράουλες μας. Αλλά δεν είπαμε τίποτα, γιατί δεν είχαμε αποδείξεις. Μετά όλα τα λουλούδια μου είχαν ξεριζωθεί. Δεν ήμασταν στο εξοχικό για τρεις μέρες, αλλά και οι φράουλες είχαν εξαφανιστεί. Ξανά δεν κάναμε τίποτα: ήταν αργά και θέλαμε να κοιμηθούμε. Το επόμενο πρωί, η γειτόνισσα δεν ήξερε ότι επιστρέψαμε και ξαναπήγε με το παιδί στον κήπο μας. Βγήκαμε και τους ρωτήσαμε τι κάνουν εκεί. Δεν ήξερε τι να πει, αλλά μετά δήλωσε ότι απλώς περπατούσαν με το παιδί. Στα χέρια του παιδιού ήταν ξεριζωμένα λουλούδια από τον κήπο μου. Όταν βγήκαμε, τα πέταξε στο έδαφος.
Της είπα ότι δεν πρέπει να συμπεριφέρονται έτσι στα φυτά και ότι πρέπει να τα σηκώσουν. Τότε το κορίτσι άρχισε να κλαίει, αλλά δεν φώναξα, εξηγούσα ήρεμα. Τότε η γυναίκα άρχισε να φωνάζει σε εμάς, λέγοντας ότι είχαμε προσβάλει το παιδί της. Ο άντρας μου της είπε ό,τι έπρεπε. Ότι είχαν μπει στην περιοχή μας αρκετές φορές και έκαναν ό,τι ήθελαν. Τότε η γυναίκα πήρε το παιδί από το χέρι και πήγαν στο σπίτι τους.
Μια εβδομάδα δεν τους είδαμε. Δεν έβγαιναν από το σπίτι. Όταν ήρθε ο άντρας της, δεν ήρθε κατευθείαν σε εμάς, αλλά μας επιτέθηκε – λέγοντας ότι επιτεθήκαμε στην καημένη γυναίκα του. Δεν της επιτρέψαμε να φάει φράουλες το κορίτσι. Εμείς δεν είπαμε τίποτα, δεν είχαμε κουράγιο να το συζητήσουμε. Απλώς αποφασίσαμε να βάλουμε φράχτη και να μην μιλάμε μαζί τους. Θέλουμε ήσυχη ζωή στην εξοχή, όχι συγκρούσεις.
