Αλλά μια μέρα το συνειδητοποίησα. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, τόσα χρόνια ζω σε αυτό το μικρό σπίτι στο άκρο του χωριού. Εδώ πέρασε όλη μου η παιδική ηλικία, η νεολαία και η νεότητά μου. Σε αυτό το σπίτι έφερα τον αρραβωνιαστικό μου για να γνωρίσει τη μητέρα και τον πατέρα μου, από εδώ έφυγα με τον άντρα μου και γύρισα στα 30 με το παιδί στην αγκαλιά – την κόρη μου. Η ζωή μας με τον άντρα δεν τα κατάφερε, χωρίσαμε.
Αλλά οι γονείς μου με δέχτηκαν και πάλι με χαρά, μέχρι που έφυγαν. Σε αυτό το σπίτι η κόρη μου μεγάλωσε, παντρεύτηκε και μου χάρισε εγγόνι. Μια ολόκληρη ενδιαφέρουσα ιστορία με μια τεράστια τσάντα αναμνήσεων. Μόνο που τώρα, αν αφαιρέσουμε τη συναισθηματική φόρτιση, πρέπει να δούμε αυτό το σπίτι ρεαλιστικά: έχει μαυρίσει, υποχωρήσει, έχει στραβώσει, το πάτωμα έχει σαπίσει και η στέγη, καλυμμένη με παλιό αμίαντο, πέφτει.
Η κόρη μου και ο γαμπρός μου είπαν ότι οι τοίχοι του σπιτιού έχουν μούχλα και ότι είναι άχρηστο να το επισκευάσουμε, γιατί σύντομα θα καταρρεύσει μόνο του. Το παιδί τους δεν μπορεί να ζήσει σε τέτοιες συνθήκες, οπότε θα πάνε στην πόλη και θα νοικιάσουν ένα διαμέρισμα. Μάζεψαν τα πράγματα και έφυγαν και οι τρεις. Εγώ έμεινα μόνη. Είναι δύσκολο να είσαι μόνη, αλλά κάποιες φορές πηγαίνω στους γείτονες για να μιλήσουμε, βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Πρόσφατα, συνάντησα τη γειτόνισσα μου – τρέχει ευτυχισμένη, λάμπει από χαρά, τόσο ευτυχισμένη είναι η ψυχή της! «Τι συνέβη;» άρχισε να μου λέει με περηφάνια ότι ο γιος της με τη νύφη της αγόρασαν ένα μικρό σπίτι έξω από την πόλη με τρία δωμάτια, γερό, με όλες τις ανέσεις, ακόμα και ένα μικρό κομμάτι γης για να φυτέψουν λουλούδια και φυτά! Γενικά, θα με πάρουν μαζί τους να ζήσω εκεί. Τυχερή αυτή!
Ζήλεψα λίγο – αν οι δικοί μου με έπαιρναν να ζήσω μαζί τους! Και τώρα φαινόταν σαν το όνειρο να γίνεται πραγματικότητα. Τα παιδιά μου με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι ετοιμάζουν μια έκπληξη για το σπίτι, θα έρθουν και θα μου τα πούνε όλα. Ήμουν τόσο χαρούμενη. Τα παιδιά ήρθαν και άρχισαν να μου λένε ότι παίρνουν ένα διαμέρισμα με δάνειο και θέλουν να με πάρουν να το δουν. Με ταξί, σχεδόν με επίσημη ατμόσφαιρα, φτάσαμε στο μεγάλο σπίτι! Φτάνουμε και σε μια καινούρια γειτονιά, νέες πολυκατοικίες. Τα παιδιά βγήκαν από το αυτοκίνητο τόσο ευτυχισμένα, μου δείχνουν το νέο ασανσέρ, τον 4ο όροφο, και να το διαμέρισμα. Τριών δωματίων! Ευρύχωρο, φωτεινό, με επισκευή ήδη. Και εγώ από τη χαρά μου λέω: «Παιδιά, που θα είναι το δωμάτιό μου;» Η κόρη μου κάπως μπερδεύτηκε, και μετά είπε:
«Μαμά, πάλι τα χάλασες με την έκπληξη! Θέλαμε να χαρείς για εμάς σαν για τα παιδιά σου! Πώς να τα βολέψουμε όλοι εδώ; Εδώ είναι η κρεβατοκάμαρά μας, εδώ είναι το παιδικό δωμάτιο, κι εδώ είναι το σαλόνι: πρέπει να έχουμε κάπου τους επισκέπτες! Και του χρόνου σκοπεύουμε να κάνουμε άλλο παιδί, θα είμαστε πολλοί, δεν θα χωράμε! Από την άλλη πλευρά: πώς θα αφήσεις το σπίτι σου; Εκεί έχεις αναμνήσεις, φίλες και τη γάτα, που δεν την θέλουμε εδώ. Καλύτερα να σου αγοράσουμε έναν καινούριο νιπτήρα». Τα τελευταία της λόγια τα άκουγα σαν στον ύπνο. Κοίταξα τον γαμπρό – εκείνος έκρυψε τα μάτια του, τον καταλαβαίνω: πάντα ακούει τη κόρη μου σε όλα, ποτέ δεν της αντέτεινε.
Είπα στην κόρη μου ότι πρέπει να πάω στο ιατρείο και έφυγα με τα πόδια για το λεωφορείο. Τρεις μέρες στο σπίτι περίμενα ότι θα με λυπηθεί η κόρη μου, θα με καλέσει να μείνω μαζί τους, αλλά δεν πήρε τηλέφωνο. Τότε την κάλεσα για να μάθω πώς πάνε τα πράγματα. «Δεν έχουμε τίποτα το ιδιαίτερο, πηγαίνουμε για ψώνια, επιλέγουμε έπιπλα» είπε η κόρη μου. Και τίποτα άλλο. Τώρα σκέφτομαι: μήπως έτσι έπρεπε να είναι; Τι περίμενα: το σπίτι είναι παλιό, και εγώ γέρασα, καθώς έχω ήδη 63 χρόνια. Ίσως να φαντάστηκα ότι η κόρη μου έπρεπε να με πάρει από το παλιό μου σπίτι. Και δεν μου χρωστάει τίποτα: ας ζήσουν οι νέοι, ας χαίρονται. Αν και πονάει να το συνειδητοποιώ, αλλά φαίνεται πως δεν με χρειάζεται κανείς πια, δυστυχώς.
