Πρόσφατα, η κόρη μου μας μάζεψε στο γιορτινό τραπέζι: είχε κάποια καλά νέα να μας πει, για την ακρίβεια δύο. Μένουμε πέντε άτομα στο διαμέρισμα: εγώ, ο σύζυγός μου, η κόρη μου, ο γαμπρός μου και ο εγγονός μου.
Παρόλο που έχουμε ένα διαμέρισμα τριών δωματίων, η διαβίωση σε δύο οικογένειες είναι ανυπόφορη, όπως έχει δείξει η πρακτική. Παντρεύτηκαν όταν η κοιλιά της κόρης τους ήταν σχεδόν στο μέτωπο. Έκαναν έναν γρήγορο γάμο και μετακόμισαν μαζί μας αμέσως.
Τους είπαμε τότε ότι η καλύτερη λύση θα ήταν να μαζέψουν χρήματα για ένα διαμέρισμα – για την προκαταβολή ενός στεγαστικού δανείου. Αλλά προφανώς κανείς δεν μας άκουσε. Καθόμασταν στο τραπέζι, η κόρη μας χαμογελούσε. Για μια στιγμή φάνηκε ότι επιτέλους μας άκουσαν:
-“Μαμά, μπαμπά, είμαστε έγκυος. Ναι, αγοράσαμε αυτοκίνητο. Αλλά έπρεπε να πάρουμε δάνειο. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Να κλάψω ή να χαρώ; Όλες οι οδηγίες μας σχετικά με τη συλλογή τους είναι άχρηστες. Κανείς τους δεν έχει άδεια οδήγησης. Ξέρετε γιατί αποφάσισαν να αγοράσουν αυτοκίνητο; Επειδή κάποιος ηλίθιος στη δουλειά είπε ότι δεν θα έπαιρναν σύνδεση στο ίντερνετ χωρίς πιστωτικό ιστορικό.
Ο πατέρας μου και εγώ είμαστε έξαλλοι. Αυτός ο άνθρωπος δεν θα αλλάξει ποτέ. Είναι ήδη τελείως ανόητος και μετατρέπει την κόρη μου σε ανόητο. Ήταν επίσης προσβεβλημένοι που δεν ήμασταν χαρούμενοι γι’ αυτούς.
Ζούμε σε ένα κουτί- ευχόμαστε να μπορούσαμε να επεκταθούμε ή να πάρουμε υποθήκη για ένα διαμέρισμα…
Και υποφέρουν από τέτοια πράγματα. Θα αποκτήσουν δεύτερο παιδί. Ο πατέρας μου και ο γαμπρός μου του μίλησαν το πρωί και τον έδιωξαν από το σπίτι. Εξάλλου, δεν είχε πετύχει τίποτα στη ζωή του αυτά τα πέντε χρόνια. Και δεν θα πετύχει τίποτα.
