Κληρονόμησα ένα διώροφο σπίτι με οικόπεδο από τη γιαγιά μου, αλλά για να μην νομίζετε ότι το πήρα τζάμπα, πρέπει να σημειώσω ότι το σπίτι κάηκε πριν από μερικά χρόνια και πριν από ένα χρόνο αποφάσισα να ασχοληθώ σοβαρά.
Κέρδισα τα χρήματα για τις επισκευές: για τα οικοδομικά υλικά, για την ομάδα, για τα έξοδα τρίτων – για όλα όσα σχετίζονται με αυτή την επιχείρηση. Έκανα επίσης τα πάντα στο σπίτι, είτε επρόκειτο για τρόφιμα, είτε για ρούχα, είτε για είδη σπιτιού.
Ο σύζυγός μου έβγαζε πολύ λίγα, και έφερνε στο σπίτι μόνο 5.000 γρίβνα από το συνολικό μισθό του. Μέρος των χρημάτων πήγαινε σε διατροφή για τα παιδιά από τον προηγούμενο γάμο του (διατροφή για το μικρότερο και δίδακτρα για το μεγαλύτερο), οπότε ήταν κατανοητό σε γενικές γραμμές. Όταν του ζήτησα να πάρει κάτι από το κατάστημα στο δρόμο για το σπίτι, το έκανε, αλλά με δυσαρέσκεια, και στη συνέχεια μου το υπενθύμιζε για αρκετή ώρα.
Συνήθισα μάλιστα να ζω έτσι, αλλά το πρόσφατο αίτημά του με άφησε άναυδη. Ο σύζυγός μου επέστρεψε μια μέρα από τη δουλειά και μου είπε ότι έπρεπε να του δηλώσω ένα μέρος του σπιτιού μου. Είπε ότι δεν ήθελε να εργάζεται σε ένα σπίτι όπου ήταν ένα τίποτα.
Με τον όρο “δουλειά” εννοεί να ρωτάει την ταξιαρχία πώς πάνε τα πράγματα και μερικές φορές να τους φέρνει αυτό που παρήγγειλα για τα χρήματά μου. Το θέμα είναι ότι δεν είμαστε καν εγγεγραμμένοι… είμαστε σύμφωνο συμβίωσης, και αυτό είναι απαίτηση.
Οι συγγενείς μου δεν με συμβουλεύουν να το κάνω αυτό και ο άντρας μου λέει ότι με αυτό θα δείξω αν πραγματικά τον εκτιμώ ή αν απλά τον έχω συνηθίσει και ζω από αδράνεια. Λοιπόν, δεν ξέρω… Δεν νομίζω ότι θα ήταν σωστό να του επανεγγράψω μέρος του σπιτιού. Δεν έχω καμία εγγύηση ότι δεν θα μεταβιβάσει μέρος του σπιτιού μου στα παιδιά του…