Στα 82 μου χρόνια, είναι προφανές ότι δεν είμαι η ενσάρκωση της απόλυτης υγείας και δεν είμαι γεμάτη ενέργεια όπως παλιά. Παρ’ όλα αυτά, επιμένω με το αγρόκτημα και τον λαχανόκηπό μου, επιδιώκοντας την αυτάρκεια χωρίς να βασίζομαι στα παιδιά μου.
Το σπίτι μου, που βρίσκεται σε ένα χωριό κοντά στην πόλη, χτίστηκε με αγάπη από τον εκλιπόντα σύζυγό μου και εμένα.
Δώσαμε το διαμέρισμά μας στην πόλη στον γιο μας όταν παντρεύτηκε, και λίγο αργότερα απέκτησε έναν γιο. Δυστυχώς, μετά το θάνατο του συζύγου μου, ο γιος μου με παραμέλησε, αφήνοντάς με μόνη μου.
Ευτυχώς, οι καλόκαρδοι γείτονές μου με βοηθούσαν με τις δουλειές του σπιτιού, όπως το φτιάξιμο της στέγης, χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα.
Λαχταρούσα να επικοινωνήσω με τον γιο μου, αλλά παρέμενε απόμακρος. Ομολογώ ότι στην αρχή σκέφτηκα να κληροδοτήσω την περιουσία μου στον εγγονό μου, αλλά στη συνέχεια, όταν είδα την έκκληση του γιου μου προς εμένα, άλλαξα γνώμη.
Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, αποφάσισα να παραχωρήσω την περιουσία μου στον γείτονά μου, έναν νεαρό άνδρα που ήταν το στήριγμά μου όλα αυτά τα χρόνια, ο οποίος έκανε θελήματα και αρνιόταν να πληρωθεί. Έχω μαζέψει ένα μικρό ποσό γι’ αυτόν.
Αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι μια δίκαιη απόφαση. Οι απόγονοί μου, που έδειξαν αδιαφορία για μένα, δεν πρέπει να κληρονομήσουν τίποτα. Ο εγγονός μου ήρθε τρέχοντας όταν άκουσε για τη διαθήκη μου, αλλά ήταν πολύ αργά για να αλλάξει κάτι. Η προσφορά βοήθειάς του άργησε δύο δεκαετίες, αλλά η απόφασή μου είναι ακλόνητη και δεν θα αλλάξω ποτέ γνώμη.
