Ήμουν μόλις 18 ετών όταν υποβλήθηκα σε χειρουργική επέμβαση στα αναπαραγωγικά μου όργανα και στη συνέχεια διαγνώστηκα με την απογοητευτική διάγνωση της υπογονιμότητας. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν ένα χτύπημα στο κεφάλι.
Είναι δύσκολο να αποδεχτείς το γεγονός ότι δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις παιδιά όταν η ζωή σου μόλις αρχίζει. Αφού έχυσα πολλά δάκρυα, κατάφερα να αποδεχτώ την κατάσταση. Μετά από αυτό, η ζωή μου ακολούθησε το συνηθισμένο σενάριο: πανεπιστήμιο, μετά δουλειά και σπίτι.
Δεν προσπάθησα καν να δημιουργήσω μια προσωπική ζωή, πεπεισμένη ότι κανείς δεν ήθελε μια στείρα γυναίκα. Αλλά τότε μπήκε στη ζωή μου ο Vasyl. Αδιαφόρησε βαθιά για τη διάρροια μου, με αποδέχτηκε και με αγάπησε γι’ αυτό που είμαι. Μαζί του συνειδητοποίησα ότι είναι δυνατόν να σε αγαπούν. Σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι από την οικογένειά μας έλειπε ένα παιδί. Συζητήσαμε την κατάσταση και αποφασίσαμε να πάρουμε ένα παιδί από ένα ορφανοτροφείο.
Παρατηρήσαμε αμέσως τη Μαρίνα. Το πεντάχρονο κορίτσι με τα θλιμμένα μάτια κρατιόταν μακριά από τα άλλα παιδιά και έπαιζε με τον εαυτό του.
Ο σύζυγός μου και εγώ νιώσαμε κάτι στο στήθος μας. Μερικά χρόνια αργότερα, γεννήσαμε ένα αγόρι. Τα παιδιά έγιναν αμέσως μέλη της οικογένειάς μας. Τώρα, όταν κοιτάζω πίσω στη ζωή μου, έχω ένα ερώτημα στο μυαλό μου: “Ίσως ο Θεός μου στέρησε ειδικά την ευκαιρία να γεννήσω για να μπορέσω να σώσω αυτές τις δύο αθώες ψυχές;”
