Είχα πολύ άσχημο πονοκέφαλο και δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Ο σύζυγός μου εργαζόταν ως οδηγός ασθενοφόρου. Οπότε ήταν σε υπηρεσία. Αλλά μετά γύρισε σπίτι και έφερε το μωρό. Νόμιζα ότι είχα παραισθήσεις, επειδή ήταν στη δουλειά και είχα έναν πολύ άσχημο πονοκέφαλο. Αλλά όχι.
Όλα συνέβησαν στην πραγματικότητα. Είχαμε ένα νέο μωρό στο σπίτι. Ξέχασα να σας πω γιατί είχα πονοκέφαλο. Ήμουν εννέα μηνών έγκυος και η ημερομηνία γέννησής μου έφτανε σε κρίσιμο σημείο, και το μωρό εξακολουθούσε να μην έρχεται. Γι’ αυτό ανησυχούσα- ήμουν και φοβισμένη και πονούσα.
Ο σύζυγός μου είπε ότι αυτό το παιδί βρισκόταν στην είσοδο του κτιρίου μας. Δεν είχε καν προλάβει να βγει από το σπίτι και μετά το βρήκε. Λυπήθηκα πολύ για το παιδί, κοίταξα το προσωπάκι της και ένιωσα σαν να είχα πάθει φρενίτιδα. Ο σύζυγός μου την πήρε στο σπίτι για να μην παγώσει μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο και η αστυνομία.
Ήμουν αποφασισμένη να κρατήσω αυτό το μικροσκοπικό κορίτσι μαζί μας.Και εκείνη τη στιγμή έχασα το νερό μου. Ο σύζυγός μου με κοίταξε και μου είπε ότι δεν θα προλαβαίναμε να πάμε στο γήπεδο του πόλο γιατί γεννούσα αυτή τη στιγμή και μου είχαν απομείνει λίγα λεπτά. Και έτσι συνέβη: σε περίπου δώδεκα λεπτά γέννησα ένα αγόρι. Το ασθενοφόρο χρειάστηκε πάνω από μια ώρα για να μας φτάσει και πήραμε μια μοιραία απόφαση.
Τους ξεγελάσαμε όλους και τους είπαμε ότι γεννούσα δύο μωρά, και κανείς δεν μας πίστεψε επειδή ο σύζυγός μου εργάζεται ως γιατρός. Έτσι, μέσα σε μια στιγμή γίναμε γονείς δύο παιδιών – του δικού μας γιου και μιας βρεφικής κόρης. Το κορίτσι δεν βρέθηκε ποτέ. Και την αγαπήσαμε σαν να ήταν δική μας. Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή στη ζωή μας που να μετανιώσαμε για αυτό που κάναμε.
Εξάλλου, το παιδί απέκτησε μια ευτυχισμένη οικογένεια, αλλά θα μπορούσε να είχε ζήσει σε ένα ίδρυμα όλη του τη ζωή και να μην είχε γνωρίσει τη γονεϊκή ζεστασιά.
Τώρα τα παιδιά μας είναι επτά ετών.
Είναι μαθητές της δευτέρας δημοτικού. Τους ονομάσαμε και τους δύο Σάσα, τον γιο μου Oleksandr και την κόρη μου Oleksandra. Και ξέρετε, μερικές φορές σκέφτομαι ότι μοιάζει με τον σύζυγό μου – είναι εξίσου ανοιχτόχρωμη και γαλανομάτα, και ο γιος μου μοιάζει με μένα – σκούρα και καστανά μάτια.
Συχνά σκέφτομαι τι θα είχε συμβεί στη Σάσα μας. Αν ο σύζυγός μου δεν είχε πάει στη δουλειά εκείνη την ημέρα, θα μπορούσε απλά να είχε παγώσει μέχρι θανάτου και να μην είχε αναπνεύσει. Και μόνο που σκέφτομαι αυτή την τροπή των γεγονότων φέρνει δάκρυα στα μάτια μου.
