Ήμουν σαν ανόητη, βοηθούσα όλους τους συγγενείς μου με χρήματα και ζούσα μόνη μου, με δυσκολία τα έβγαζα πέρα. Αλλά ένα περιστατικό ήταν το τελευταίο

-Δεν νυστάζεις; Μετακόμισε με έναν ξένο!” μου είπε η μητέρα μου. -“Δεν μπορείς να περιμένεις λίγο ακόμα; Σου είπα ότι θα το επιστρέψω, έτσι κι αλλιώς δεν έχεις παιδιά και οικογένεια”, είπε η αδελφή μου.

Και αυτή ήταν η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής μου. Ζούσα πολύ φειδωλά, σβήνοντας πάντα τα φώτα πίσω μου, αγοράζοντας τα πάντα σε καταστήματα με προσφορές και ντύνομαι σε καταστήματα μεταχειρισμένων ειδών.

Εξοικονομούσα χρήματα ακόμη και για τα σαμπουάν, τα βάλσαμα και τα προϊόντα styling. Φοράω τα μαλλιά μου κοντά επειδή είναι φθηνότερα. Ποτέ δεν επέτρεψα στον εαυτό μου κάτι επιπλέον, κατά κάποιο τρόπο ήμουν σαν άστεγος, αλλά περιποιημένος. Ζούσα το τρελό μου όνειρο, μάζευα χρήματα για ένα σπίτι.

Ονειρευόμουν να ξυπνάω στο σπίτι μου, να πίνω καφέ στη βεράντα μου το πρωί, να φυτεύω τριαντάφυλλα στο οικόπεδό μου για να με επισκέπτονται τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Ονειρευόμουν έναν τέτοιο μικρό παράδεισο. Όσο εγώ ζούσα, μετρώντας τις μέρες, όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι μου ζούσαν, απολάμβαναν τη ζωή, χρησιμοποιούσαν όλες τις παροχές, αγόραζαν ρούχα. Μετά όλοι μετακόμισαν, μετά έφυγαν τα παιδιά, η βιβλιοθήκη. Αυτό ήταν, η διασκέδαση και η ανέμελη ζωή τελείωσε.

Κάποιος είχε κάποια προβλήματα, κάποιος χρειαζόταν χρήματα και όλοι έρχονταν σε μένα. Ήξερα ποιος είχε καθυστερήσει τον μισθό του, ποιος είχε ένα παιδί που ήταν άρρωστο και ποιος είχε ένα πρόστιμο. Όλοι τα έπαιρναν πρόθυμα, αλλά δεν ήθελαν να τα επιστρέψουν. Μια μέρα η θεία μου ζήτησε δάνειο, και δύο χρόνια αργότερα πήρα μόνο τα χρήματά μου πίσω. Και ακόμη και τότε, ήμουν ήδη επίμονος και παραλίγο να περάσω τη νύχτα στο σπίτι τους. Και τώρα δίνω χρήματα μόνο με απόδειξη και με προκαταβολή.

Έκλεισα το “μαγαζί” μου. Θα είχα αγοράσει ένα σπίτι για τον εαυτό μου εδώ και πολύ καιρό, αν δεν δάνειζα σε όλους. Πριν από δύο χρόνια, η αδελφή μου μου ζήτησε να της δανείσω χρήματα επειδή δεν είχαν αρκετά χρήματα για ένα αυτοκίνητο. Γιατί να πάρει χρήματα από μια τράπεζα και να πληρώσει τόκο για το τίποτα; Δεν το σκέφτηκαν δεύτερη φορά, ήρθαν σε μένα. επρόκειτο να πουλήσουν τη γη τους και χρειάζονταν τα χρήματα τώρα.

Υποσχέθηκαν να το επιστρέψουν σε τέσσερις μήνες. Το επέστρεψα, αλλά πήραν το διαβατήριό της ως απόδειξη. Για ένα χρόνο περίμενα να πουλήσουν το οικόπεδο, αλλά αποφάσισαν να ανακαινίσουν το διαμέρισμα με τα χρήματα και μετά έπρεπε να πάνε διακοπές. Αρνήθηκα όμως να της δώσω το διαβατήριό μου.

Παρ’ όλη την πειθώ, δεν το έδωσα πίσω, γιατί ήξερα ένα πράγμα: αν το έκανα, δεν θα έπαιρνα ποτέ πίσω τα χρήματά μου. Τα έδωσα πίσω υπό τον όρο ότι θα μου παραχωρούσαν μέρος του διαμερίσματός τους. Αφού περίμενα άλλους πέντε μήνες, συνειδητοποίησα ότι δεν επρόκειτο να μου δώσουν πίσω τα χρήματά μου. Είχα ήδη βρει ένα κατάλληλο σπίτι.

Ζήτησα τα χρήματα πίσω για άλλη μια φορά και η αδελφή μου μου απάντησε με αγένεια και μου έκλεισε το τηλέφωνο. Πούλησα το μέρος του διαμερίσματός τους που ήταν καταχωρημένο στο όνομά μου. Πήρα πίσω τα χρήματά μου και τελικά αγόρασα το σπίτι των ονείρων μου. Είναι αλήθεια ότι κανένας από τους συγγενείς μου δεν επικοινωνεί μαζί μου, αλλά δεν με νοιάζει. Έχω επιτέλους τη δική μου γωνιά στην ηλικία των τριάντα τεσσάρων ετών.

Related Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *