Εγώ κατέληξα σε καταφύγιο και η πέντε μηνών αδελφή μου σε ίδρυμα για μωρά. Μέχρι που ένα μήνα αργότερα ήρθε να μας πάρει – η μόνη συγγενής που είχε κερδίσει την επιμέλεια και των δύο μας μέσω του δικαστηρίου.
Ήταν ξαδέλφη του πατριού μου. Μια 20χρονη κοπέλα, φοιτήτρια, μας πήρε και μας πήγε στην πόλη όπου σπούδαζε- έτσι καταλήξαμε στο Λβιβ. Μας έφερε σε ένα κοινόχρηστο διαμέρισμα όπου νοίκιασε ένα δωμάτιο- οι γείτονες μας φρόντιζαν όσο εκείνη έτρεχε στο σχολείο και στη δουλειά.
Με κάποιο τρόπο με έβαλε σε ένα καλό γυμναστήριο, και μερικές φορές έπαιρνε την αδελφή μου μαζί της στα μαθήματα και στο γραφείο, όπου εργαζόταν με μερική απασχόληση ως γραμματέας, αν δεν υπήρχε κανείς στο σπίτι να τη φροντίσει. Δεν θυμάμαι καν να κοιμάται- ήμασταν πάντα ντυμένες, περιποιημένες, ταϊσμένες, ακόμα και κακομαθημένες.
Με έγραψε σε ένα σωρό συλλόγους και δεν έχασε ποτέ καμία από τις συναυλίες ή τους διαγωνισμούς μου, έραβε πρωτοχρονιάτικες στολές για την αδελφή μου και εμένα, οι οποίες ήταν πάντα οι πιο όμορφες και πολύ φωτεινές. Θύμωνα όταν η αδελφή μου την αποκαλούσε μαμά- της χαλάσαμε όλες τις σχέσεις της με αγόρια, αλλά ήταν όμορφη: εξαιτίας μας, δεν έδινε σε κανέναν μια ευκαιρία.
Αλλά τελικά η ζωή της άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά: έχτισε μια σπουδαία καριέρα στον οργανισμό όπου ξεκίνησε ως γραμματέας, γνώρισε έναν σπουδαίο άντρα που αντικατέστησε την αδελφή μου και εμένα ως πατέρα, και μας παρείχε.
Εγώ σπούδασα σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Φινλανδίας και έχω μια πολλά υποσχόμενη δουλειά- η αδελφή μου μπήκε στο καλύτερο ιατρικό πανεπιστήμιο της Ουκρανίας, και την ευχαριστούμε για όλα.
Έκλαψα στον γάμο της και έκλαψα όταν κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου τον γιο της και αργότερα την κόρη της. Είχε πεθάνει πρόσφατα. Εκείνη και ο σύζυγός της επέστρεφαν από επίσκεψη επισκεπτών και δεν τα κατάφεραν. Οπότε θα επιστρέψω στην πατρίδα για να ξεπληρώσω το χρέος μου.
