Πριν από πολλά χρόνια, η μητέρα μου πέθανε και ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν ακόμα αρκετά νέος τότε, έφερε μια άλλη γυναίκα στο σπίτι μας. Δεν τον κατηγορώ καθόλου. Η απώλεια της συζύγου του ήταν επίσης δύσκολη γι’ αυτόν.
Μετά την ένατη τάξη, μπήκε σε τεχνική σχολή στην πρωτεύουσα και έζησε σε κοιτώνα. Τα χρόνια πέρασαν. Αποφοίτησα από το κολέγιο και βρήκα μια καλή δουλειά. Εκεί γνώρισα τη Βίκα. Αρχίσαμε να ζούμε μαζί. Σύντομα έμεινε έγκυος και, παρά τις αντιρρήσεις των γονέων της, δηλώσαμε επίσημα τη σχέση μας.
Σε μια από τις τακτικές μας εξετάσεις, μάθαμε ότι επρόκειτο να αποκτήσουμε δύο παιδιά και όχι μόνο ένα. Τα δίδυμα μας γεννήθηκαν και η Βικτώρια έγινε ανόμοια με τον εαυτό της. Ανησύχησα πολύ για την κατάστασή της, αλλά το απέδωσα στην επιλόχειο κατάθλιψη. Έπρεπε να δουλέψω ακόμα πιο σκληρά για να κερδίσω περισσότερα χρήματα.
Εξάλλου, δύο παιδιά είναι ένα μεγάλο έξοδο… Όταν τα παιδιά ήταν έξι μηνών, η γυναίκα μου μας άφησε και επέστρεψε στους γονείς της. Ζούσαμε όχι μακριά ο ένας από τον άλλον. Όντας τόσο κοντά, δεν ήθελε να βλέπει τα παιδιά της. Η σύζυγός μου κατέθεσε αίτηση διαζυγίου, η πεθερά μου έκανε ότι δεν με πρόσεχε και απομακρυνόταν όταν συναντιόμασταν.
Έπρεπε να μετακομίσω με τον πατέρα μου και τη μητριά μου. Ήταν αρκετά ευγενική και στοργική με τα εγγόνια της. Με βοήθησε και έμεινε μαζί τους για λίγο.
Της είμαι πάρα πολύ ευγνώμων γι’ αυτό. Όταν τα παιδιά έφτασαν στην ηλικία του νηπιαγωγείου, επέστρεψα στην πρωτεύουσα και βρήκα δουλειά. Πρόσφατα, συνάντησα την πρώην φίλη μου τυχαία στο δρόμο, όταν επέστρεφα με τα παιδιά μου από την πρεμιέρα ενός νέου καρτούν. Η Vika είπε ότι ήθελε να ξαναδοκιμάσει τα πάντα. Ξαφνιάστηκα.
Πιστεύει πραγματικά ότι κάτι μπορεί να επανέλθει; Όταν τα παιδιά μεγάλωσαν, όταν μάθαμε να ζούμε και να τα βγάζουμε πέρα χωρίς αυτήν; “Δεν ήρθε ούτε μας τηλεφώνησε ούτε μια φορά όλα αυτά τα χρόνια.” “Δεν σε χρειαζόμαστε!” είπα. Είμαι σίγουρη ότι στο μέλλον τα παιδιά θα καταλάβουν γιατί το έκανα αυτό και θα με συγχωρήσουν.
