Η χρονιά που πέρασε ήταν δύσκολη. Μερικές φορές το μαχαίρι στην πλάτη έρχεται από μέρη που δεν το περιμένεις, από πολύ κοντινούς σου ανθρώπους. Η μητέρα μου και εγώ ζούμε σε ένα διαμέρισμα δύο δωματίων.
Ο αδελφός μου παντρεύτηκε πριν από τέσσερα χρόνια. Από τότε, φαίνεται να έχει εγκαταλείψει όλους τους οικογενειακούς του δεσμούς, χορεύοντας στο ρυθμό της γυναίκας του. Εκείνη τον διοικεί όπως θέλει. Προσπαθήσαμε να μην θυμώσουμε μαζί του, αναζητώντας δικαιολογίες για το γεγονός ότι είχε ουσιαστικά σταματήσει να επικοινωνεί μαζί μας. Αλλά η τελευταία του πράξη ήταν υπερβολική.
Ήρθε και είπε ότι έπρεπε να του δώσουμε το διαμέρισμα, με το επιχείρημα ότι είχε ένα παιδί. Αν είχε ζητήσει οικονομική βοήθεια, η μητέρα μου και εγώ θα προσπαθούσαμε να τον βοηθήσουμε, ξεχνώντας τη δυσαρέσκειά μας. Αλλά δεν ζήτησε βοήθεια. Δεν προσπάθησε καν να μας μιλήσει, μας διέταξε να εκκενώσουμε το διαμέρισμα και αμέσως κατέθεσε μήνυση. Αυτή η παράλογη δίκη συνεχίζεται τον τελευταίο χρόνο.
Ο δικηγόρος μας διαβεβαιώνει ότι ο αδελφός μου δεν έχει σχεδόν καμία ελπίδα. Για να είμαι ειλικρινής, με ενδιαφέρει περισσότερο η ηθική πλευρά παρά η υλική. Έχουν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους, ζουν στο διαμέρισμα της γυναίκας του. Το διαμέρισμα είναι σε μια καλή γειτονιά, ένα διαμέρισμα δύο δωματίων.
Η μητέρα μου κι εγώ δεν έχουμε πού να πάμε. Ο ίδιος μου ο αδελφός είναι έτοιμος να με αφήσει στο δρόμο, υπακούοντας στις απαιτήσεις της γυναίκας του. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχει γίνει έτσι, γιατί δεν φαινόταν να έχει αδύναμο χαρακτήρα.
Γιατί τώρα την ακούει σε όλα και είναι έτοιμος να προδώσει την οικογένειά του; Ναι, καταλαβαίνω ότι έχουν ένα παιδί. Αλλά το έκαναν συνειδητά.
Δεν μπορώ να πω ότι έχουν μεγάλη ανάγκη από οτιδήποτε. Δουλεύουν και οι δύο. Αυτή η περίσταση καθιστά την πράξη ακόμη πιο αρνητική. Θα αγωνιστούμε για το διαμέρισμα, και οι συνήθειες της ύβρεως του δεν θα πετύχουν. Επιπλέον, δεν έχει σχεδόν καμία πιθανότητα.
