Η πεθερά μου ήταν πάντα μια γυναίκα πεινασμένη για εξουσία και υπερβολικά φιλόδοξη. Ποτέ δεν λάμβανε υπόψη της τη γνώμη κανενός, έκανε τα πάντα με τον δικό της τρόπο και μετά παραπονιόταν ότι κανείς δεν την προειδοποιούσε ή δεν τη βοηθούσε.
Κανείς δεν την συμπαθούσε πραγματικά, στην πραγματικότητα, τα παιδιά της μάλιστα την απέφευγαν και σε σπάνιες περιπτώσεις προσπαθούσαν να την ξεφορτωθούν το συντομότερο δυνατό. Καθώς η πεθερά μου μεγάλωνε, η κατάσταση χειροτέρευε.
Είναι γυναίκα στο σώμα, και συχνά της ήταν δύσκολο να μετακινηθεί. Προφανώς έπρεπε να παρακολουθείται συνεχώς.
Η πεθερά μου έχει δύο κόρες και δύο νύφες, αλλά προσπάθησαν να με αποφύγουν με κάθε τρόπο, και δεν μπορώ να το κάνω αυτό.
Η πεθερά μου είναι άλλωστε άνθρωπος… Σε γενικές γραμμές, με αυτές τις σκέψεις, παρέμεινα η μοναδική νταντά για την πεθερά μου. Αλλά μου είπε η ίδια ότι βασιζόταν στη βοήθειά μου… καλά, ή με χειραγωγούσε, ποιος ξέρει; Πριν από 2 εβδομάδες, η πεθερά μου έπεσε από τις σκάλες και κατέληξε με γύψο στο πόδι. Τότε τη λυπήθηκα και αποφάσισα να την αναλάβω. Δεν ήξερα τότε ότι έκανα ένα από τα χειρότερα λάθη της ζωής μου…
Έχει χάσει την ικανότητα να κινείται εντελώς ανεξάρτητα, αλλά η διψασμένη για εξουσία προσωπικότητά της και το διαρκώς δυσαρεστημένο πρόσωπό της δεν έχουν εξαφανιστεί. Θέλω να πω, τη φροντίζω και εκείνη παραπονιέται για τα πάντα: το νερό είναι πολύ κρύο, το δωμάτιο είναι πολύ φωτεινό ή πολύ ζεστό, η τηλεόραση την εμποδίζει να κοιμηθεί κατά τη διάρκεια της ημέρας…
Περνάω περισσότερο χρόνο με την πεθερά μου παρά με τα παιδιά μου, αλλά θέλω επίσης να βγαίνω μερικές φορές με τους φίλους μου, όλος μου ο κόσμος δεν περιορίζεται στην πεθερά μου. Αλλά πείτε μου, τι νομίζετε ότι μπορώ να κάνω σε αυτή την κατάσταση; Τα παιδιά θα έρθουν κοντά της για τσάι, θα της μιλήσουν, και αυτό είναι όλο, δεν θα με βοηθήσουν, δεν μπορώ να αφήσω την πεθερά μου μόνη της σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση!
