Μεγάλωσα δύο παιδιά, αλλά τώρα είμαι μόνη μου σε ηλικία εξήντα πέντε ετών. Έχω ένα μεγάλο αγρόκτημα, έναν αξιοπρεπή λαχανόκηπο όπου όλα μεγαλώνουν, κατσίκες, αγελάδες, κοτόπουλα. Είναι όλα δικά μου, σπιτικά. Απλά δεν έχω πια τη δύναμη να το προσέχω, είμαι γέρος και τα πόδια μου πονάνε. Είναι κατανοητό.
Όλη μου τη ζωή δούλευα ακούραστα για να εξασφαλίσω ότι τα παιδιά μου δεν είχαν ανάγκη τίποτα! Παντρεύτηκα ως αφελές κορίτσι έναν γυναικά του χωριού. Λίγα χρόνια αργότερα, βούτηξε στην πόλη με μια πλούσια κοχανίτισσα, άφησε πίσω του εμένα και τα δύο παιδιά μου.
Ο Θεός γλίτωσε το όμορφο πρόσωπό του, αλλά ξέχασε τη συνείδησή του. Δεν πλήρωσε διατροφή, δεν με επισκέφθηκε, απλά το ξέχασε!
Έτσι έπρεπε να τα αντιμετωπίσω όλα μόνη μου. Ο πατέρας μου ήταν ο μόνος από τους γονείς μου που επέζησε. Ήμουν ο μικρότερος στην οικογένεια.
Ο συνταξιούχος μου δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Εργάστηκα στο αγρόκτημα ενός γείτονα, ανέπτυξα το δικό μου αγρόκτημα και μπόρεσα να χρηματοδοτήσω την εκπαίδευση των παιδιών μου στην πόλη. Και προφανώς πήραν από τον πατέρα τους, γιατί μόλις έφτασαν στην πόλη, ξέχασαν τη μητέρα τους και το χωριό τους.
Στην καλύτερη περίπτωση, μου τηλεφωνούν μερικές φορές το χρόνο. Ένιωθα μοναξιά, ήταν δύσκολο, αλλά η περηφάνια μου δεν μου επέτρεπε να τους εκφράσω όλα μου τα συναισθήματα. Βρήκα μια άλλη διέξοδο, πήρα την κόρη μου Γιούλια.
Είναι είκοσι ετών, έχασε τους γονείς της σε ένα ατύχημα πριν από ένα χρόνο. Είναι ένα καλό και εργατικό κορίτσι. Της δίνω τη μισή σύνταξή μου και εκείνη φροντίζει το νοικοκυριό. Όταν το έμαθαν τα παιδιά, μου τηλεφώνησαν με παράπονα και μου είπαν μερικά αγενή πράγματα. Μετά από αυτό, αποφάσισα να αφήσω όλη μου την περιουσία στη Γιούλια.
