Είμαι 65 ετών και εργάζομαι στην Ιταλία εδώ και οκτώ χρόνια. Μόλις συνταξιοδοτήθηκα, άρχισα αμέσως να εργάζομαι.
Η σύνταξή μου είναι δυόμισι χιλιάδες γρίβνες! Άφησα την κάρτα της σύνταξής μου στο σπίτι με την κόρη μου, η οποία πληρώνει τους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας για το δυάρι μου. Θέλω να βγάζω κάποια χρήματα όσο έχω τη δύναμη, ώστε να μη γίνω βάρος στα παιδιά μου στα γεράματά μου. Έχω δύο παιδιά: έναν γιο 43 ετών και μια κόρη 37 ετών.
Ο γιος μου είναι παντρεμένος, έχει δύο παιδιά και ζει με τις προξενήτρες του, έχουν ένα μεγάλο σπίτι εκεί. Η κόρη μου ζούσε μαζί μου σε ένα διαμέρισμα δύο δωματίων. Παντρεύτηκε, έφερε τον γαμπρό της να ζήσει μαζί μας και χώρισαν σε δύο χρόνια. Ο γαμπρός μου έφυγε και η Ζωριάνα μου έμεινε στο σπίτι. Μόλις η κόρη μου βρει δουλειά, παραιτείται αμέσως, δεν μένει σε κανένα μέρος πάνω από τρεις μήνες.
Αποφάσισα ότι δεν θα της δώσω χρήματα! Πληρώνει για το διαμέρισμα από τη συνταξιοδοτική μου κάρτα και μπορεί να κερδίζει τα δικά της χρήματα. Πηγαίνει στην αγορά τα Σάββατα. Εδώ στην Ιταλία, αγοράζω φτηνά ρούχα σε καταστήματα μεταχειρισμένων για 1-2 ευρώ και της τα στέλνω στο σπίτι, και εκείνη τα πουλάει και ζει με αυτά. Η Zoryana παραπονέθηκε στην αδελφή της ότι δεν τη βοήθησα με κανέναν τρόπο.
Η αδελφή μου προσπάθησε ακόμη και να με ντροπιάσει γι’ αυτό. Επειδή αυτή και ο σύζυγός της αγόρασαν στην κόρη τους ένα διαμέρισμα και τη βοηθούν με ό,τι μπορούν. Αλλά είπα τόσο στην κόρη μου όσο και στην αδελφή μου ότι δεν πρέπει να υπολογίζουν στα ευρώ μου. Κερδίζω χρήματα για τον εαυτό μου και θα τα χρειαστώ. Δεν αρνούμαι τον εαυτό μου ακόμη και τώρα. Αν θέλω καφέ, αγοράζω καφέ, αν θέλω πίτσα, πηγαίνω σε πιτσαρία.
Οι μετανάστες φίλοι μου εκπλήσσονται που ξοδεύω χρήματα τόσο εύκολα. Λυπούνται που αγοράζουν καφέ σε μια καφετέρια για ένα ευρώ! Μαζεύουν όλα τα χρήματα και τα στέλνουν στο σπίτι στα παιδιά τους. Δεν θέλω να ζήσω έτσι! Είμαι 65 ετών, πρέπει να σκεφτώ τον εαυτό μου. Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει, μπορούν να κερδίσουν τα δικά τους χρήματα αν θέλουν!
Η αδελφή μου λέει ότι κάνω λάθος, ότι με αυτή τη στάση απέναντι στα παιδιά θα μείνω μόνη μου στα γηρατειά μου. Λέει ότι δεν αξίζω να έχω παιδιά να με φροντίζουν αν χρειαστεί. Αλλά δεν ανησυχώ γι’ αυτό.
Πρέπει ακόμα να ζήσω για να δω εκείνη τη στιγμή. Αλλά τώρα εργάζομαι και έχω την πολυτέλεια να ξοδεύω για τον εαυτό μου. Τόσο ο γιος μου όσο και η κόρη μου με δυσανασχετούν γιατί πιστεύουν ότι θα έπρεπε να τους στέλνω ευρώ τώρα. Δεν τους χρωστάω τίποτα. Αφήστε τους να δουλέψουν μόνοι τους.
