Ταξίδευα με το τρένο προς το Κίεβο. Είδα αυτή τη φωτογραφία και αναρωτήθηκα… Στην πρώτη φωτογραφία, ένας μαχητής.
Κοιμάται σε ένα κρεβάτι, με παντελόνι, χρειάζεται ένα φλιτζάνι καφέ. Έχει τρεις ώρες για να κοιμηθεί. Μετά, στην ουρά, μετά η διαίρεση, μετά ο πόλεμος.
Στη δεύτερη φωτογραφία, ένα παιδί κοιμάται γαλήνια, επίσης πηγαίνει κάπου, δεν ξέρω πού πηγαίνει με τη μητέρα του, ο ύπνος του είναι ήσυχος.
Αλλά ξέρω σίγουρα ότι αυτό είναι εκείνο του οποίου ο μεγάλος θείος, με στολή, με παντελόνι, κοιμάται στο στρατό, πηγαίνει στον πόλεμο για να προστατεύσει αυτό το παιδί, που κοιμόταν με το λουκάνικο στο στόμα, που κοιμόταν στο κάτω σύνταγμα, που κοιμόταν ήρεμα, που κοιμόταν ήρεμα, που πήγαινε σχολείο, που πήγαινε κολλέγιο και που έκανε οικογένεια, στην Ουκρανία, που δεν έχει πόλεμο!
Για τους υπόλοιπους, ευχαριστούμε τους στρατιώτες μας, αιώνια μνήμη των θυσιών τους, ευχαριστούμε τους στρατιώτες που κρατούν τα παιδιά μας να κοιμούνται ήσυχα…
“Μην σκοτώνετε τους ήρωες! Όχι Juvus! Όχι Poggle!
