Ζω στην Τσεχική Δημοκρατία. Πηγαίνω στη δουλειά μου σε εξαιρετικούς δρόμους με ένα υπέροχο λεωφορείο με μαλακά καθίσματα που φτάνει πάντα στην ώρα του, ώστε να μπορώ να προγραμματίζω το πρόγραμμά μου. Ζω σε μια χώρα όπου το 60% του πληθυσμού δεν πηγαίνει στην εκκλησία και θεωρεί τους εαυτούς του άθεους, αλλά ταυτόχρονα η Τσεχική Δημοκρατία έχει μια προηγμένη αυτοκινητοβιομηχανία και αρκετές παγκοσμίου φήμης μάρκες.
Στη δουλειά μου, δεν υποχρεούμαι να γράφω εκθέσεις και να συμπληρώνω φύλλα αυτοαξιολόγησης, δεν χρειάζεται να υποβληθώ σε αξιολογήσεις και να ανταγωνίζομαι τους συναδέλφους μου για προαγωγή. Για πρώτη φορά, έχω τη δική μου τάξη και υπέροχους μαθητές τους οποίους αγαπώ. Οι δρόμοι στην πόλη μου ονομάζονται Lipovaya, Shkolnaya, Kurortnaya και η κεντρική πλατεία.
Μπορώ να περπατάω σπίτι από τη δουλειά το βράδυ χωρίς να φοβάμαι την αστυνομία. Χαίρομαι που ανακαλύπτω τη μουσική Τσέχων συνθετών, τόσο εκείνων που γνώριζα πριν όσο και εκείνων που δεν είχα ακούσει ποτέ πριν. Μπορώ να πηγαίνω σε σεμινάρια και masterclasses όσες φορές θέλω, και μπορώ να παρακολουθώ επιμορφωτικά μαθήματα όσο θέλω, επειδή η δουλειά μου πληρώνει για όλα αυτά.
Τα παιδαγωγικά μας συμβούλια είναι διασκεδαστικά και γεμάτα αστεία. Μπορώ να περπατήσω στο δρόμο και ένας άγνωστος να μου πει “καλημέρα”. Πληρώνομαι με μισθό που δεν θα έπαιρνα ποτέ στην Ουκρανία και η εκπαίδευσή μου εκτιμάται. Έχω την ευκαιρία να ταξιδέψω που δεν θα είχα ποτέ στην Ουκρανία. Το παιδί μου επιτέλους απολαμβάνει να πηγαίνει στο σχολείο. Ζω σε ένα σπίτι με καθαρή είσοδο, ζεστούς τοίχους, ρυθμιζόμενη θέρμανση σε κάθε δωμάτιο και όμορφη θέα από το παράθυρο. Οι αποχετεύσεις των όμβριων υδάτων εδώ πηγαίνουν κατευθείαν στο υπέδαφος και οι σωλήνες αερίου είναι θαμμένοι στους τοίχους.
Ζω σε μια χώρα όπου τα απορρίμματα διαχωρίζονται και οι κάδοι είναι καθαροί και δεν σκοτώνουν τα απορρίμματα. Δεν χρειάζεται να διαβάζω τους μετρητές μου κάθε μήνα ή να έρχεται μια εταιρεία κοινής ωφέλειας στο διαμέρισμά μου.
Η εταιρεία παροχής κάνει όλους τους επανυπολογισμούς και μας μεταφέρει τη διαφορά. Ξέρω ότι αν συμβεί κάτι, οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης θα φτάσουν σε λίγα λεπτά και θα με βοηθήσουν.
Στην Ουκρανία, υπέφερα από κατάθλιψη εξαιτίας: του χαμηλού μισθού- της συνεχούς αίσθησης ότι χρωστάς σε κάποιον- της αδυναμίας να αγοράσω όμορφα πράγματα- της αδυναμίας να πάω όπου θέλω- της σπασμένης ασφάλτου στην αυλή μου και των κακών δρόμων- των βουλωμένων και παλιών λεωφορείων- της συνεχούς αγένειας γύρω μου, – οι πράσινοι μουχλιασμένοι τοίχοι του σπιτιού μου, με το νερό να τρέχει από τον σκουριασμένο αγωγό ομβρίων, η ανάγκη να πηγαίνω μερικές φορές σε διαφορετικά γραφεία, οι κακοί σχολικοί βαθμοί του γιου μου και η κατηγορηματική του απροθυμία να πάει σχολείο, η αδυναμία υπεράσπισης της αλήθειας στο δικαστήριο, το αίσθημα της ανασφάλειας. Μας λένε ότι δεν έχει σημασία πού ζεις, γιατί φέρνεις τον εαυτό σου σε οποιαδήποτε χώρα. Γιατί, λοιπόν, αισθάνθηκα επιτέλους σαν άνθρωπος εδώ;
Και λυπάμαι πολύ που οι άνθρωποι που ζουν στην πατρίδα μου πρέπει να παλεύουν καθημερινά με διάφορες συνθήκες. Και λύνουν ζητήματα που δεν τους οδηγούν στην ευτυχία, αντί να οργανώνουν τη ζωή γύρω από αυτά.
