Όταν τελείωσα την ειδικότητά μου, εργάστηκα τόσο σε δημόσια όσο και σε ιδιωτική κλινική. Και μια φορά μου έφεραν μια κοπέλα με μια σοβαρή μελανιά στο χέρι της.
Την εξέτασα, τη φωτογράφισα και δεν βρέθηκε τίποτα σοβαρό. Αλλά η προσοχή μου τράβηξε ένα συγκεκριμένο ελάττωμα στο χέρι της κοπέλας. Αποδείχθηκε ότι είχε μια συγγενή παθολογία: τα δάχτυλά της ήταν ελάχιστα κινητά και το χέρι της δεν μπορούσε σχεδόν καθόλου να λυγίσει. Οι γονείς του κοριτσιού παραπονέθηκαν ότι δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά την επέμβαση και οι χειρουργοί είπαν ότι οι πιθανότητες διόρθωσης του ελαττώματος δεν ήταν πολύ υψηλές.
Η περίπτωση αυτή μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα και είχα ήδη μια ιδέα για το είδος των χειρισμών που έπρεπε να κάνω για να βοηθήσω το κορίτσι. Λίγες ημέρες μετά την εξέταση, ζήτησα από τους γονείς του κοριτσιού να το φέρουν στην ιδιωτική μου κλινική για την επέμβαση, διαβεβαιώνοντάς τους ότι θα έκανα τα πάντα εντελώς δωρεάν. Θα έπρεπε να πληρώσουν μόνο για τη φυσιοθεραπεία στη συνέχεια, αλλά αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα, το είχα κανονίσει με έναν ειδικό που γνώριζα.
Οι γονείς είχαν κάποιες αμφιβολίες για την επιτυχία της επέμβασης, καθώς τους είχαν διαβεβαιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα ότι ήταν αδύνατο να βοηθηθεί το παιδί, οπότε με ρώτησαν: “Τι εγγυήσεις υπάρχουν ότι η κόρη μας δεν θα χειροτερέψει;” “Ξέρετε, δεν θα γίνει πιανίστρια, για παράδειγμα, αλλά θα μπορεί να χρησιμοποιεί το χέρι της με αρκετή αυτοπεποίθηση, αν κάνει θεραπεία μετά την επέμβαση.
Μπορεί να κρατήσει στυλό, οπότε δεν θα υπάρξουν προβλήματα με το γράψιμο. Αλλά τότε η ίδια η κοπέλα διέκοψε τη συζήτηση:
“Θείε γιατρέ, θα μπορέσω να ζωγραφίσω; Ονειρεύομαι τόσο πολύ να μάθω να ζωγραφίζω όμορφα!” Τη διαβεβαίωσα με χαμόγελο ότι θα μπορέσει να το κάνει. Ήρθε η ώρα για την επέμβαση, ήταν επιτυχής, και στη συνέχεια οι γονείς πήγαιναν τακτικά τη μικρή μου ασθενή στη φυσιοθεραπεία.
Όταν ήρθαν να με δουν για μια εξέταση ρουτίνας ένα χρόνο αργότερα, το κορίτσι, όλο λάμψη, μου έδωσε μια ζωγραφιά. Πάνω στο φύλλο υπήρχε ένα λουλούδι με πολύχρωμα πέταλα, και από κάτω υπήρχε μια επιγραφή: “Ευχαριστώ, γιατρέ!”, γραμμένη με τον ασταθή γραφικό χαρακτήρα ενός παιδιού. Και ξέρετε, δεν έχω λάβει ποτέ πιο ακριβά δώρα στη ζωή μου…
