Η κληρονομιά έπεσε πάνω μου σαν χιόνι στο κεφάλι μου. Μια μακρινή συγγενής πέθανε και μου άφησε το σπίτι της στο χωριό με ένα οικόπεδο.
Η Άννα Πετρίβνα ήταν ξαδέλφη της γιαγιάς μου, δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν είχε παιδιά. Εγώ ήμουν η πιο κοντινή συγγενής της. Μετά την κηδεία, ο σύζυγός μου και εγώ πήγαμε σε αυτό το χωριό για να δούμε την κληρονομιά με τα ίδια μας τα μάτια. Το σπίτι ήταν καλό, αν και χρειαζόταν απεγνωσμένα επισκευή, και η γη ήταν επίσης εύφορη και εξευγενισμένη.
Ο σύζυγός μου και εγώ καθόμασταν εκεί αργότερα, μπερδεμένοι και σκεπτόμενοι, και αναρωτιόμασταν τι να κάνουμε με αυτό το αγαθό. Έχουμε ήδη μια ντάκα, και είναι πολύ πιο βολική από το νέο ακίνητο. Το χωριό της Άννας Πετρίβνα είναι πολύ μακριά, χρειάζονται οκτώ ώρες για να πάμε εκεί με το αυτοκίνητο.
Είναι δυνατόν να το πουλήσουμε, αλλά η τιμή θα είναι πενιχρή. Είναι κρίμα να πωλείται ένα τέτοιο σπίτι και ένα τέτοιο οικόπεδο για ένα τόσο μικρό χρηματικό ποσό. Στο τέλος, το σκεφτήκαμε, αλλά δεν καταλήξαμε σε τίποτα.
Δύο μήνες αργότερα, έπεσα πάνω σε μια ιστορία στο Διαδίκτυο για μια πολύτεκνη μητέρα που την είχε πετάξει έξω ο σύζυγός της. Τώρα η γυναίκα ζει στο στενόχωρο σπίτι των γονιών της και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μαζί τους.
Ήταν ένα χωριό που βρισκόταν δίπλα σε αυτό που είχαμε σπίτι. Συζήτησα με τον σύζυγό μου και αποφασίσαμε να κάνουμε μια καλή πράξη και να δώσουμε το σπίτι της Άννας Πετρίβνα σε αυτή την οικογένεια.
