Πάντα ονειρευόμουν έναν πατέρα και σύζυγο σαν τον Βαντίμ. Και θεωρήστε με ότι έχω μαδήσει έναν “χρυσό θάμνο” όταν έγινε σύζυγός μου πριν από 10 χρόνια, και στη συνέχεια ο πατέρας των δύο όμορφων παιδιών μας.
Σπάνια τσακωνόμαστε και λύνουμε τα πάντα με αγάπη και σεβασμό ο ένας για τον άλλον, οπότε δεν μπορούσα να καταλάβω αυτό το τηλεφώνημα … Τους τελευταίους μήνες, παρατήρησα ότι ο σύζυγός μου έχει γίνει πιο στοχαστικός και αναστατωμένος, εξήγησε όλα αυτά με προβλήματα στη δουλειά (είναι δικηγόρος σε μια πολύ γνωστή εταιρεία), αλλά είδα ότι δεν μου έλεγε την αλήθεια και σε μια από τις πιο προσωπικές στιγμές τον ρώτησα ευθέως:
“Τι σου συμβαίνει; Δεν είσαι ο εαυτός σου τελευταία! “. Μου μίλησε λεπτομερώς για τα προβλήματα στη δουλειά του και για το τι τον αναστάτωνε, και είχα ήδη αποφασίσει ότι είχα αυταπατηθεί και ότι το πρόβλημα ήταν μόνο στη δουλειά μου. Αλλά μετά τη συζήτησή μας, τίποτα δεν είχε αλλάξει και φαινόταν ότι όλα χειροτέρευαν. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο σύζυγός μου είχε συνεχώς προβλήματα στη δουλειά και άρχισα να τον υποπτεύομαι ότι πάλι έκρυβε κάποια προβλήματα. Έτσι, κάθισα ξανά μαζί του και αποφάσισα να του κάνω την ίδια ερώτηση που του είχα κάνει πριν από μερικούς μήνες. Αλλά πριν προλάβω να το κάνω, χτύπησε το τηλέφωνο. Ο αριθμός ήταν απόρρητος, οπότε σήκωσα το τηλέφωνο με δυσπιστία.
Η γυναίκα στην άλλη άκρη του τηλεφώνου μου είπε γρήγορα ότι ο σύζυγός μου είχε μια δεύτερη οικογένεια, όπου είχε έναν ακόμη γιο. Στο μυαλό μου επικρατούσε πραγματικό χάος. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο Vadym μου θα μπορούσε να είναι ικανός για κάτι τέτοιο
. Επέστρεψα στο δωμάτιό του, αλλά με εντελώς διαφορετική διάθεση και ερωτήσεις: “Αγάπη μου, πες μου ειλικρινά, γνωρίζεις το αγόρι Κόλια; Με κοίταξε στα μάτια για πολλή ώρα και μετά χαμήλωσε το κεφάλι του και άρχισε να μου λέει: “Πριν από τέσσερα χρόνια, ένας νεαρός φοιτητής ήρθε σε μένα για πρακτική άσκηση. Ήμουν πεπεισμένος ότι θα είχαμε πάντα μια καθαρά επαγγελματική σχέση, αλλά εκείνη δεν με άφηνε να περάσω, ήταν πάντα κοντά μου.
Τα αποκαλυπτικά της ρούχα, τα βρώμικα υπονοούμενά της. Θα μπορούσες να πεις ότι της έδωσα αυτό που ήθελε και ηρέμησε. Μετά από αυτό, δεν μιλήσαμε, και λίγους μήνες αργότερα μου έφερε ένα τεστ εγκυμοσύνης με δύο ρίγες. Προσπάθησε να με πιέσει να σε χωρίσω, και όταν κατάλαβε ότι δεν θα πετύχαινε, έδωσε το αγόρι σε ορφανοτροφείο.
Έτσι, τώρα πηγαίνω τακτικά στον Κόλια, του αγοράζω ό,τι χρειάζεται, του δίνω έστω και λίγη από τη γονική αγάπη που είμαι ικανή για να αναπληρώσω τις μεγάλες ενοχές μου απέναντί του”. Έμεινα σιωπηλή για λίγα λεπτά, κλαίγοντας αρκετά, και μετά μίλησα, υπερβαίνοντας τον εαυτό μου και για το καλό της οικογένειάς μου: “Αυτός είναι ο γιος σου, κάνε ό,τι χρειάζεται να κάνεις!”
Αμέσως μετά, πήγα να συναντήσω τον σχολικό μου φίλο. Η Όλια δεν γνώριζε για την κατάσταση στην οικογένειά μου, έτσι είπε χωρίς δισταγμό: “Είδες εκείνο το αγόρι που με συνόδευσε στην πύλη; Ήταν τόσο όμορφος και καλομαθημένος!
Και έμεινε ορφανός, με τους γονείς του ακόμα ζωντανούς! Η μητέρα δεν εμφανίζεται καν, αν και λέγεται ότι έχει πολλά χρήματα, και ο πατέρας προσπαθεί να επανορθώσει στον γιο του, που γεννήθηκε από την ερωμένη του, βοηθώντας τον όσο μπορεί και επισκεπτόμενος τον! “Στεκόμασταν όχι μακριά από τον φράχτη που έδειξε ο φίλος μου και μπορούσα να δω ακριβώς εκείνο το μικρό αγόρι.
Ένα αντίγραφο του συζύγου μου είχε ανασκαφεί. Αλλά ούτε ένας μυς στο πρόσωπό μου δεν κουνήθηκε, κι έτσι συνεχίσαμε να περπατάμε σαν να μην είχε συμβεί ποτέ η συζήτηση. Την επόμενη μέρα, ο άντρας μου είπε ότι θα πήγαινε να δει τον γιο του και ζήτησα να πάω μαζί του. Το αγόρι έτρεξε αμέσως προς το μέρος του και άρχισε να τον αγκαλιάζει, οπότε κάθισα, άπλωσα το χέρι μου και του είπα “Γεια σου, είμαι η μαμά σου και θέλω να σε πάω σπίτι!”
Το αγόρι κοίταξε προσεκτικά τον πατέρα του, ο οποίος χαμογέλασε και έγνεψε και στη συνέχεια πέταξε προς το μέρος μου με μια αγκαλιά: “Μαμά, αλήθεια; Ήξερα ότι θα με έβρισκες, και εδώ μου λένε ψέματα, με εγκαταλείπουν! Μου έλειψες τόσο πολύ! Σ’ αγαπώ τόσο πολύ!” Αγκαλιάζοντας την Κόλα ένιωσα σαν οικογενειακή υπόθεση, σαν να είχα πραγματικά γνωρίσει τον αγνοούμενο γιο μου, και τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι δεν θα μετανιώσω ποτέ για αυτή την επιλογή!
Τα παιδιά μας ήταν χαρούμενα που είχαν έναν μικρό αδελφό και άρχισαν να του μαθαίνουν τα πάντα (ακόμη και πώς να εξαπατούν τον μπαμπά τους). Τώρα τα μεγαλύτερα παιδιά έχουν τις δικές τους οικογένειες και μόνο ο Κόλια, ο οποίος τελειώνει το πανεπιστημιακό του πτυχίο, είναι ακόμα εδώ. Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι το παιδί της ερωμένης του συζύγου μου θα μπορούσε να γίνει το στήριγμά μου και ένας από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους! Δεν υπήρξε ούτε ένα δευτερόλεπτο που να μετάνιωσα που δέχτηκα αυτό το αγόρι, παρόλο που είχαμε περάσει πολλά!
