Η κόρη μου διακρινόταν πάντα για τον έντονο εγωισμό και την αδιαφορία της για μένα. Η Σβετλάνα δεν άκουγε ποτέ τις συμβουλές μου ούτε λάμβανε υπόψη της τη γνώμη μου, αλλά πρόσφατα το θράσος και η έλλειψη τακτ έφτασαν στο αποκορύφωμά τους. Η Σβετλάνα και ο σύζυγός της άρχισαν να ζουν μαζί μου μετά το γάμο.
Οι τρεις μας ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα τριών δωματίων που κληρονόμησα από τον σύζυγό μου. Μια μέρα η κόρη μου είχε μια φαεινή ιδέα: “Μαμά”, είπε, “ο Αλεξέι κι εγώ θα μετακομίσουμε σε μια άλλη πόλη για δουλειά και θα πρέπει να αγοράσουμε ένα διαμέρισμα για τον εαυτό μας εκεί.”
“Ακόμα και στην Αμερική, τι με νοιάζει;- Θέλουμε να πουλήσουμε αυτό το διαμέρισμα και να χρησιμοποιήσουμε τα χρήματα για να αγοράσουμε ένα σπίτι σε άλλη πόλη. Τα λόγια της κόρης μου έκαναν τα μάτια μου να πεταχτούν έξω από το κεφάλι μου… πώς θα μπορούσα να το πουλήσω; Δεν επρόκειτο να βάλω ούτε σπιθαμή του σπιτιού μου στην αγορά.”
– Πού προτείνεις να ζήσω μετά; Μαζί σου σε άλλη πόλη ή κάτι τέτοιο; – Όχι, φυσικά, δεν μπορούμε να το αντέξουμε οικονομικά. Σε έναν οίκο ευγηρίας. Θα σου βρω ένα καλό. Θα δεις, δεν θα βαρεθείς.” – Δεν θα βαρεθώ, γιατί δεν πρόκειται να φύγω από αυτό το σπίτι. Αυτή είναι η γωνιά μου, εδώ θα ζήσω όλη μου τη ζωή.
Αν δεν σου αρέσει, μπορείς να φύγεις, κανείς δεν σε κρατάει εδώ. Είδα τον γαμπρό μου να κοκκινίζει από θυμό με τα λόγια μου. Αλλά δεν υποχώρησα. Λίγο μετά από αυτό το περιστατικό, πήγα σε συμβολαιογράφο και έγραψα μια διαθήκη, σύμφωνα με την οποία το σπίτι μου θα μεταβιβαζόταν στο συμβούλιο του χωριού μετά από μένα.
Όταν η κόρη μου και ο γαμπρός μου το έμαθαν, μάζεψαν τα πράγματά τους, με αποκάλεσαν τρελό και έφυγαν. Ήμουν ευτυχισμένη… Δεν χρειάζομαι τέτοιους συγγενείς για το τίποτα.
