Παντρεύτηκα σε ηλικία 18 ετών, όταν ο νεαρός σύζυγός μου και εγώ μάθαμε ότι περίμενα παιδί. Η πεθερά μου αποδείχθηκε υπέροχη γυναίκα και με δέχτηκε σαν κόρη της. Όλα έμοιαζαν να είναι τέλεια για εμάς, αλλά μια μέρα συνέβη μια ατυχία: ο σύζυγός μου έπαθε ένα ατύχημα και πέθανε.
Κατά τη διάρκεια των πιο δύσκολων ημερών και μηνών, η πεθερά μου και εγώ ήμασταν στο πλευρό του. Δέκα χρόνια μετά το περιστατικό, συνάντησα τον Andrey.
Η πεθερά μου μου είπε αμέσως ότι ο Andriy ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και ότι δεν είχα κανένα δικαίωμα να χάσω την ευκαιρία να χτίσω ένα ευτυχισμένο μέλλον μαζί του.Παντρευτήκαμε, αλλά δεν ξέχασα ποτέ την πεθερά μου.
Μαζί με τον γιο μου επισκεπτόμασταν συχνά τη γιαγιά μου: αγκάλιαζε τον εγγονό της τόσο σφιχτά που τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα. Μια μέρα σήκωσα το τηλέφωνο για να καλέσω την πεθερά μου: ήθελα να την προσκαλέσω στο σπίτι μου για το Σαββατοκύριακο.
Αλλά δεν απαντούσε στο τηλέφωνο. Προσπάθησα 10 φορές, δεν το σήκωσε, οπότε πήγα να το ελέγξω – μήπως και συνέβη κάτι. Και πράγματι συνέβη. Στην είσοδο συνάντησα μια γειτόνισσα που μου είπε ότι η πεθερά μου είχε πάει στην κάβα αργά το βράδυ.
Έτρεξα στη διεύθυνση, πήγα στο φαρμακείο, ανέβηκα στον δεξιό όροφο και είδα την πεθερά μου να κάθεται στο πάτωμα κλαίγοντας. Αποδείχθηκε ότι η ίδια της η κόρη είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο. Υποβαλλόταν σε χειρουργική επέμβαση, οπότε η πεθερά της βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση.
– “Κάτια, πραγματικά θα χάσω το δεύτερο παιδί μου;” Με αγκάλιασε και άρχισε να κλαίει… Δεν έχω ξαναδεί τόσο πόνο στα μάτια των ανθρώπων. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά. Η επέμβαση ήταν επιτυχής και η κόρη μου πήρε εξιτήριο αμέσως μετά.
Αλλά ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω πώς η πεθερά μου με αγκάλιαζε και έκλαιγε με λυγμούς ενώ η κόρη της χειρουργούνταν. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να έχει τόση μητρική αγάπη σε ένα άτομο…
