Είχα έναν συμμαθητή τον Παύλο. Ήταν θαυμάσιος τύπος. Διάβαζε σκληρά, αν και ποτέ δεν ήταν άριστος μαθητής. Αλλά ο Pavlo αγαπούσε ιδιαίτερα τα μαθηματικά.
Τον έστελναν συνεχώς σε διάφορους περιφερειακούς διαγωνισμούς. Ο Pavlo κατάφερε μάλιστα να κερδίσει κάποιες καλές θέσεις. Η μητέρα του Pavlo εργαζόταν στο σχολείο μας ως καθαρίστρια. Το αγόρι βοηθούσε συχνά τη μητέρα του μετά το σχολείο.
Έπλενε το πάτωμα και τους τοίχους και κουβαλούσε νερό. Στην αρχή, οι συμμαθητές του τον πείραζαν, αλλά εκείνος δεν αντιδρούσε. Αργότερα, οι μαθητές άρχισαν να σέβονται τη βοήθεια του Pavlo και μερικές φορές βοηθούσαν οι ίδιοι τη μητέρα του με μικρά πράγματα.
Η Rosa Iosypivna δίδασκε στο σχολείο μας. Μας δίδασκε βιολογία. Τα παιδιά την αντιπαθούσαν από το πρώτο μάθημα. Τη φώναζαν Rosa-Yosia ή απλά Yosia λόγω των ματιών της. Και όλα αυτά επειδή ήταν μια πολύ εμπορική δασκάλα. Ήταν πάντα ευγενική με τα παιδιά των πλούσιων γονέων, αλλά περιφρονητική με όλους τους άλλους.
Πολλοί άνθρωποι το έπαιρναν από τον Josiah, αλλά κυρίως ο Pavlo. Αν δεν τελείωνε τα μαθήματά του ή δεν προετοιμαζόταν καλά για ένα διαγώνισμα, η Ρόζα-Γιοσία τον έκανε να γελάσει. Ο Josiah του έλεγε συνεχώς ότι η μοίρα του Pavlo ήταν προκαθορισμένη. Ήταν πεπεισμένη ότι άνθρωποι σαν κι αυτόν δεν θα τα κατάφερναν ποτέ.
Και μια φορά, μπροστά σε όλη την τάξη, είπε στο αγόρι ότι ο γιος μιας καθαρίστριας δεν προοριζόταν ποτέ να γίνει σκηνοθέτης. Ομοίως, το παιδί του διευθυντή δεν θα κατέβαινε ποτέ στο επίπεδο του επιστάτη. Ο Pavlik προσπάθησε να το αγνοήσει. Αποφοίτησε από το σχολείο χωρίς περιστατικά.
Είκοσι χρόνια αργότερα, η τάξη μας συγκεντρώθηκε για μια επανένωση. Φυσικά, ο Pavlo ήρθε στην επανένωση. Κάποιοι από τους πρώην δασκάλους μας ήρθαν επίσης στη συνάντηση, και ο Joska ήταν εκεί. Αν και ήταν αρκετά μεγάλη, δεν είχε αλλάξει καθόλου.
Μόλις πέρασε το κατώφλι της καφετέριας, άρχισε αμέσως να ρωτάει τους πρώην μαθητές της τι είχαν πετύχει στην ενήλικη ζωή τους. Δεν αγνόησε τον Pavlo. “Κι εσύ, Pavlik, πώς είσαι; Ελπίζω να μην πλένεις πατώματα”, ρώτησε σαρκαστικά η Rosa Iosifovna.
“Όχι, χτίζω σπίτια”, απάντησε ήρεμα ο Πάβελ. “Κατάλαβα, εργάζεστε ως οικοδόμος! Λοιπόν, αυτό δεν είναι κακό”, η Γιόσκα δεν μπορούσε να σταματήσει να μιλάει. “Όχι ακριβώς. Έχω τη δική μου κατασκευαστική εταιρεία. Είμαι ο διευθύνων σύμβουλός της”. Και τότε το πρόσωπο του Joska απλά άλλαξε.
Δεν μπορούσε να βρει τις λέξεις για να τις συνδυάσει. Ασφυκτιούσε κυριολεκτικά για αέρα, σαν ψάρι που το πέταξαν στη στεριά. Αλλά ο Παύλος κράτησε το καλύτερο επιχείρημά του για την ώρα που η Ρόζα Γιοσίπιβνα έφευγε για το σπίτι της.
Ο Παύλος έδωσε εντολή στον προσωπικό του οδηγό να την πάει σπίτι της. Έπρεπε να δείτε το πρόσωπό της καθώς έμπαινε στην πολυτελή Mercedes. Η Joska ήταν πιο σκοτεινή κι από σύννεφο. Δεν πρέπει ποτέ να κρίνετε τους ανθρώπους επειδή είναι φτωχότεροι από εσάς. Η ζωή θα βάλει τα πάντα στη θέση τους!
