Είμαι 56 ετών! Πρόσφατα παντρεύτηκα έναν άνδρα της ηλικίας μου. Νόμιζα ότι επιτέλους βρήκα την ευτυχία μου.
Σχεδίαζα ήδη ταξίδια και εκδρομές μαζί. Ονειρευόμουν πόσο ρομαντικά και όμορφα θα ήταν. Αλλά τελικά, όλα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά, όχι όπως τα είχα σχεδιάσει και ονειρευτεί.
Μετά τον γάμο, μετακόμισα με τον σύζυγό μου και νοίκιασα το διαμέρισμά μου σε ενοικιαστές. Έπρεπε να κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού μόνη μου, ο σύζυγός μου δεν βοηθούσε σε τίποτα.
Ταυτόχρονα, όμως, απαιτούσε το σπίτι να είναι καθαρό και τακτοποιημένο. Ήταν πολύ ιδιότροπος με το φαγητό, δεν του άρεσε τίποτα από αυτά που μαγείρευα.
Μετά από λίγο καιρό ο γάμος μου άρχισε να με εκνευρίζει. Η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποίημα στο σπίτι μας ήταν το μικρό εγγόνι του συζύγου μου.
Τα παιδιά του συζύγου μου ήρθαν να μας επισκεφθούν. Τότε του μίλησαν. Οι γονείς έδωσαν το εγγόνι στη φροντίδα του παππού του και πήγαν οι ίδιοι διακοπές.
Όλες οι ευθύνες για τη φροντίδα του παιδιού έπεσαν στους ώμους μου, καθώς ο σύζυγός μου δεν έδειχνε ιδιαίτερα οικογενειακά αισθήματα προς το εγγόνι του.
Έπρεπε να βγάλω τον μικρό βόλτα μόνη μου, να του κάνω μαθήματα, να τον ταΐζω και να παίζω μαζί του.
Δεν ήμουν προετοιμασμένη για μια τέτοια εξέλιξη. Δεν έχω δικά μου παιδιά. Και τέτοια πράγματα με εκνευρίζουν πολύ, είναι απλά κατόρθωμα.
Η ζωή μου μετά το γάμο έχει γίνει μόνο χειρότερη από ό,τι πριν από αυτόν. Δεν έχω καθόλου χρόνο για τον εαυτό μου και όλο και περισσότερο αρχίζω να σκέφτομαι το διαζύγιο.
